090

Kαλησπέρα.
-Καλησπέρα κύριε.
-Είμαι ο τάδε και μένω εκεί. Τάδε ετών.
-Και τί θέλετε κύριε;
-Να μου πείτε κύριε.
-Τί;
-Να μου πείτε.
-Να σας πω τί κύριε;
-Ότι θέλετε κύριε.
-Συγνώμη είστε τρελός;
-Όχι κύριε. Πείτε μου ότι θέλετε.
-Ότι θέλω;
-Ότι θέλετε.
-...Θα σας πω τότε για κείνα τα πουλιά που καμιά φορά αρμενίζουν έξω απ' το παραθυρό μου. Κι ύστερα φεύγουν και μένει ξεκρέμαστος ο ουρανός.
Στις παλιές αναμνήσεις έβρεχε φύλλα. Τώρα δεν μπορώ ακόμη να σας πω.
Και καμιά φορά θυμάμαι τον Τακούλι που παίζαμε πρέφα στο καφενείο και επί τρεις συναπτάς ημέρας, έξωθεν διάβαινε κηδεία. Φάτσα στη τζαμαρία, σήκωνε τό 'να μάτι κανά-δυο δευτερόλεπτα... έριχνε φύλλο... "περίεργο πράμα ο άνθρωπος. τη μιά είν' αυτά που λέει και την άλλη τα που δε λέει."
Από τότε άρχισα να σκέπτομαι πως οι λέξεις είναι για να παίζουν οι ποιητές. Τελεία.

Είστε εκεί κύριε; Κύριε;;
-Ναι. Σας ακούω κύριε.

-...Ω, μας σας έχω πει για κείνο το παράθυρο που έξωθέν του εναρμένιζαν πουλιά; Έπειτα έφευγε το παράθυρο κι οι αναμνήσεις σαν φύλλα κίτρινα ερχόσαντο γλιστρώντας στην αέρινη λίμνη. Και τότε κύριε για να γλιτώσω πηδούσα απ' το παράθυρο. Ή έκανα πως πηδάω για να τις φοβερίξω. Δεν θυμάμαι. Μόνο θυμάμαι που, ενώ βρισκόμασταν μ' εκείνο τον μυστήριο τύπο σε κάποιο υπαίθριο χώρο, χτύπησε η πόρτα και μπήκε η Μαρία. Τότε εκείνος άρχισε να μιλάει και να μιλάει' μπορώ -λέει- εγώ να αποκρυπτογραφήσω κάθε κομμάτι ουρανού πίσω απ' το λόφο, και κάτι τέτοια παλαβά με τις ώρες. Και ξαφνικά γυρίζει η Μαρία σε μένα και μου λέει: "Δε μοιάζεις με άγγελο. Μιλάς σαν να σωπαίνεις..."

-Είστε τρελός κύριε.
-Μα μου είπατε ότι θέλω.
-Δεν έχει σημασία κύριε.