«…Τις νύχτες μας τα τηλεοπτικά σήριαλ, μας διασκεδάζουν με ανοησιούλες του τύπου: η καλύτερή μου φίλη πηδιέται με τον άνδρα μου, η 50άρα μάνα μου ξεμωράθηκε και ψωνίζει πιτσιρικάδες στα μπαρ, ο πατέρας μου στα 60 του την είδε εραστής ολκής κτλ κτλ. Η πρώτη, τώρα που το σκέφτομαι, εικόνα που έχω εγώ από τηλεοπτικά σήριαλ, είναι ο Καφετζόπουλος με λαδωμένο μαλλί, μουστάκι και ρεμπέτικο γιλέκο στο ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ…
..Δεν λέω βέβαια, καλές κάποιες στιγμές και οι σαχλαμάρες, καλά και τα αφασικού τύπου προγράμματα, όμως η δική μου χιουμοριστική διάθεση με οδηγεί κοντύτερα σ’ ένα κάτι που θίγει κάτι. Δεν ξέρω… Ίσως και να ‘ναι που οι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ με το καλημέρα της ιδιωτικής τηλεόρασης ανέβασαν τον πήχυ σε ύψη δυσθεώρητα θίγοντας άψογα (ατάκα τε και έκφραση σώματος) την κοινωνική μιζέρια μας και την, τραβηγμένη ή μη, προσπάθεια του καθενός μας να απαλλαγεί απ’ αυτή. Δεν ξέρω.
Για να επιστρέψω όμως στο ΜΙΝΟΡΕ, θέλω να πω πως η Χαρά στα 27 υπόγεια επεισόδια της ζωής της, έκλαψε δύο φορές με δύο διαφορετικούς τρόπους. Τί εννοώ; Οτί κάποτε το δάκρυ ενός δικού σου ανθρώπου σε σκοτώνει και άλλοτε το δάκρυ του ίδιου ανθρώπου σε δικαιώνει. Ίσως όμως το κύριο θέμα να μην είναι εκεί. Ίσως το κύριο θέμα να βρίσκεται στο κατά πόσον έχεις ακόμη την κράση να θεωρείς ανθρώπους δικούς σου…»
Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε
Κάποιο μινόρε της αυγής
Για σένανε είναι γραμμένο
Από το κλάμα κάποιας ψυχής
Το παραθύρι σου άνοιξε
Ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
Κι ας σβήσω πια τότε μικρό μου
Μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου