Blog-Επιταγών

Πότε σού ρθε η μετάθεση;
-Γενάρη του '80.
Με φύλλο πορείας είμαι έκτοτε.

-Ο μεγάλος στρατονόμος θα ρθεί να σε συλλάβει.
Θα σε θάψει. Κάτω απ' το Μεγάλο Πεύκο.
Με μια ταυτότητα σφηνωμένη ανάμεσα στα δόντια'
ούτε ασπρόρουχα θα χρειαστείς ούτε κλειδαριές.
-Αδιάφορο. Σώμα σπαταλούσα ανέκθεν!

-Ούτε εμβόλια, ούτε στρίμωγμα στο ΚΨΜ την ώρα του αγώνα.
Ούτε κυριακάτικο επισκεπτήριο.
-Αδιάφορο. Ας μου λείψετε και λίγο επίτέλους,
ω, "πρόσωπα ανυπόφορα απ' τη στοργή".
-Σεφέρης;
-Ναι.

Θυμάμαι. Καμιά φορά έξω απ' το παραθυρό μου
αρμένιζαν πουλιά.
-Στα ενδότερα της λύπης επικρατεί σιωπή στρατιώτη.
-Δεν τη φοβάμαι. Σιωπή και πράσινα άλογα...
Η σιγή μόνο με τρομάζει. Έχει τη γεύση ακαριαίου, ξαφνικού.
Έχω ξαναπεράσει από 'κει.

Θυμάμαι.
Σκοπιά μέσα στη μνήμη γυναικών.
-Έχει κρύο στρατιώτη. Υγρό' να τσούζει μες στα κόκκαλα.
-Θυμάμαι σου λέω. Βραδινή παγωνιά στην υπερυψωμένη'
μόνο ζεστό σημείο πάνω στο σώμα, ο πούτσος.
Κακοσκισμένα φύλλα από LOOK και TUTTI FRUTI,
πνιχτές ανάσες και "τακ" η πρώτη δόση παχύ σπέρμα στο τσιμέντο.

Κι ύστερα τηλέφωνο σκοπιάς ντρίίν
και διεκπεραιωτική αλληλεγγύη:
"Έλα, νότια; Μόλις πέρασε έφοδος, το νου σου."
(Πάντα νότια ο θάνατος)

ΕΦΟΔΟΣ!
Όλα καλά στρατιώτη;
Στρατιώτη;;
Στρατιώτη;;;