7.11.11

Μέρες πληγές εφήμερες.

Νύχτες δίχως πρόσημο.

Ως και τ’ ανείπωτο βαρέθηκε κι ειπώθη άρον άρον.

Βγάζεις ένα χαμόγελο απ’ την τσέπη.

«Κράτα τα ρέστα» λες.

Φεύγεις απ την πόρτα που οδηγεί σ…

3 σχόλια:

Χ2 είπε...

ωραίος ο καμβάς του χρόνου. Προτείνω "μέρες πληγές αιώνιες", τη μέρα ως μακροχρόνια ανίατη νόσο. Πού οδηγεί αυτή η πόρτα; Ωραίος ο καμβάς του χρόνου που πληγώναμε. Τα ποιήματα είναι η μόνη δικαιολογία που έχουμε για να μιλάμε.

Ένας εκ των Δυο! είπε...

χμ, οι αιώνιες είναι πάντα εκεί. οι εφήμερες τα κάνουν λίγο θάλασσα και αποδιοργανώνουν το παιχνίδι.

Χ2 είπε...

ναι, είναι η ειρωνεία της ιστορίας. Παοκάρα ολέ!

ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ ΠΡΌΩΡΑ.
(Σε αυτό οφείλονται και τα μηδενικά στα σχόλια)