Βίοι Ανώνυμων Αγίων (Νο Δεν Θυμάμαι)

Ροτζέριου του ομολογητού

1.
Πρώτα πρώτα άφηνα τους άλλους να μιλήσουν.
Κι όταν έφευγαν (καθ’ ότι εκ πεποιθήσεως έμενα πάντα τελευταίος)
έκανα τη διαλογή ανάμεσα στους πεσμένους κάλυκες
μαζεύοντας το άσκαστο μπαρούτι.
Έτσι που λέτε μπήκα στην απατεωνιά.
Επίσημο επάγγελμα κατά τας Αρχάς:
Ιδιοκτήτης καθαρτηρίου σιωπής.

2.
Δεν είχα εξ άλλου και τίποτα να χάσω
μιας και ότι νόμιμο είχα επιχειρήσει
σκούνταφτε σε μια Δημοκρατία γνωριμιών και ιδιοτήτων
χιλίων δυο και άλλων τόσων ταχυτήτων.

3.
Ούτως ή άλλως πάλι, οι ιδιότητές μου δεν ενδείκνυντο
για τις κατάλληλες γνωριμίες με τους πάσης φύσεως πορτιέρηδες
της εν Ελλάδι ζωής.
Θαυμάστε:
Εσωτερικός περιηγητής, ανειδίκευτος ερευνητής, ωρομίσθιος εξιστορητής τραγελαφικών
ιστοριών, εκτιμητής γυναικείων ταλέντων, γελωτοποιός σε νυχτερινό πεζόδρομο,
συντηρητής αποληθωμένων στιγμών, γευσιγνώστης ξημερωμάτων, ακροατής καψούρηδων
ανδρών, ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, νυχτοφύλακας αιωρούμενων ονείρων, διακοσμητής
στον Παράδεισο, μπάρμαν στην Κόλαση, καταγραφέας μεθυσμένων διαλόγων σε
ξενυχτισμένα πατσατζίδικα, αρχιμάστορας στο γιοφύρι της Άρτας, επαγγελματίας
ανησυχούντας, υπάλληλος σε χώρο υγειονομικής ταφής μύθων και πολλές άλλες δουλειές
του ποδαριού έφεραν το ζείν μου σε ηλικία ανθρώπου.

4.
Δημιούργησα βέβαια μέσα σ’ όλα αυτά πολλές συντροφιές.
Έφτασα μάλιστα, θυμάμαι, τους 3.556 φίλους!
Έπειτα άφησα στην άκρη τους στείρους συναισθηματισμούς
και το marketing της προσωπικότητάς μου
για να ανακαλύψω την αλήθεια:
Όσο περνούν τα χρόνια, οι παρέες γίνονται πηγαδάκια.

5.
Ένα βράδι λοιπόν σε κάποιο απ’ αυτά τα πηγαδάκια άκουσα να λένε:
«Η διαφορετικότητα περνάει μέσα από τη θάλασσα της κοινωνικότητας˙
η μοναξιά φιλενάδες μου δεν είναι άλλο από τα μπρατσάκια
του κλαψιάρικου μωρού. Εκεί σε θέλω κάβουρα.»
Θυμάμαι μάλιστα συμφώνησα και έριξα μες στο στόμα μου τον κουβά
για ν’ ανεβάσω τη φωνή μου και να πω.

6.
Η μοναξιά ποικίλλει στην εκκίνηση. Ενίοτε μάλιστα
εξηγείται και παθολογικώς, καθώς λένε.
Όμως να το ξέρετε, πάντα καταλήγει σε μαζοχισμό
και μάλιστα εν ώρα ανόρεκτου αυνανισμού.
Θυμάμαι συμφώνησαν με τη σειρά τους. Με κάλεσαν στο πηγάδι τους
μα εγώ έπρεπε να είχα ήδη φύγει για μιαν άλλη εποχή.

7.
Όπερ εγένετο.
Σκαρφάλωσα δειλά και άνοιξα τα μάτια να κοιτάξω τους νέους καιρούς.
Οι άνθρωποι γύρω μου τρομοκρατημένοι˙
καίτοι ακόμη στον κόσμο τους
το σκουλήκι του αύριο τους κατέτρωγε την ψυχή.
Επρόκειτο λοιπόν για μια εποχή που ανέτρεπε κάθε είδους τάξη.
Κι εκεί που οι περισσότεροι έβγαιναν με πόνο από τα δεδομένα τους
κάποιοι άλλοι απλά ελευθερώνονταν από αυτά…