19.4.09


Τις νύχτες ανοίγει αργά η αυλαία.
Στο βάθος εμφανίζεται ένα φεγγάρι.
Στο σκηνικό προσέρχονται, με τη σειρά τους, διάφορα:
Αστέρια, πούπουλα αιωρούμενα, μεθυσμένοι ήλιοι,
ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας,
ένα κορίτσι με γαλάζιο φόρεμα, ένα ανθοδοχείο με
λευκά και κίτρινα λουλούδια με φόντο ένα φωτεινό παράθυρο,
δεκάδες ξυράφια πεταμένα σε άσπρα πλακάκια στο πάτωμα...

Παρακολουθώ, παρακολουθώ, παρακολουθώ
με κομμένη την ανάσα την παράσταση.
Κάποια στιγμή σηκώνομαι από τη θέση μου,
υποκλίνομαι στην άδεια αίθουσα και φεύγω.

Και τότε ένα φεγγάρι,
κάτι αστέρια, κάτι πούπουλα αιωρούμενα, μεθυσμένοι ήλιοι,
ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας,
ένα κορίτσι με γαλάζιο φόρεμα, ένα ανθοδοχείο με
λευκά και κίτρινα λουλούδια με φόντο ένα φωτεινό παράθυρο,
δεκάδες ξυράφια πεταμένα σε άσπρα πλακάκια στο πάτωμα...
παραμένουν εκεί, στη θέση που είναι
περιμένοντας με ανοιχτή την αυλαία να επιστρέψω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ ΠΡΌΩΡΑ.
(Σε αυτό οφείλονται και τα μηδενικά στα σχόλια)