Ανοιξιάτικα εγκλήματα

Τι νόημα θα είχαμε, αλήθεια, δίχως τα μυστικά των έρημων, φτωχικών δρόμων;
Νύχτα μετά από βροχή, κίτρινα φώτα κι εγώ που ανέκαθεν έπασχα από έλλειψη αυτοπειθαρχίας, βουτούσα μέσα στις λακούβες με το βρόχινο νερό.
…Άλλοτε μια αίσθηση παράξενη∙ ο έσω Θεός μαθαίνει να κρίνει, να λογαριάζει συναισθήματα – όπως τότε μ’ εκείνο το μαχαίρι, αφημένο χρόνια στον πάγκο της κουζίνας, ανέγγιχτο απ’ ανθρώπινο χέρι. Καθρεφτίστηκε μες στη λεπίδα του και είδε την αμφίδρομη μοναξιά. Πλησίασε, το χάιδεψε ζεστά μες στις παλάμες του και αυτοθανατώθηκε. Όταν την αύριο οι αστυνομικοί έψαξαν για δαχτυλικά αποτυπώματα, δε βρήκαν.
Τά ‘χε αφήσει, λένε, πάνω στο σώμα ενός κοριτσιού κι εκείνο τώρα κρύβεται μέσα στη λήθη…