Ήθη και έθιμα

Τα μεσημέρια της Κυριακής, οι μέθυσοι άνοιγαν δρόμο με τη σκέψη τους.
Εγώ μικρός, παρακολουθούσα μέσα απ’ το τζάμι του δωματίου μου και αργότερα άρχισα να πίνω για να μπορώ να διαβαίνω κι εγώ απ’ το δρόμο τους.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία – κι εξάλλου πόσες φορές δεν αναζητήσαμε εικόνες του παρελθόντος για να καλύψουμε –άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε αδικαιολόγητα- τα πάθη και τα λάθη του παρόντος...;
Πάντως τις νύχτες το φεγγάρι χτυπούσε μες στο δωμάτιο με τέτοιο τρόπο ώστε στον τοίχο απέναντι απ’ το κρεβάτι που αγρυπνούσα, εμφανιζόταν, σκιά, ο μολυβένιος στρατιώτης να βηματίζει πάνω-κάτω μέσα στον κλεμμένο μου ύπνο. Άνοιγα τα μάτια και μοιραζόμασταν όνειρα. Ένα μου ένα σου… Ένα μου ένα σου… Μόλις βαριόμουν, έκλεινα την κουρτίνα (έσβηνα δηλαδή το φεγγάρι) κι άρχιζα να τον κλέβω στα όνειρα παίζοντας το παιχνίδι της πρακτικής συναισθηματικής.
Θέλω να πω οι άνθρωποι διεκδικούμε ανά πάσα στιγμή, για λογαριασμό μας, τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσουμε στον άλλο∙ σαν ο άλλος να μην υπήρχε.
Ας μας κρίνει η ιστορία.