Blog-Επιταγών

...Η αιώρηση ενός οράματος -νύχτα- καθώς κατηφορίζεις
τον έρημο δρόμο
κι ακούς φωνές πουλιών από το ανοιξιάτικο σύρμα.
Κοιτάζεις ψηλά, προς τα 'κει - δεν υπάρχουν πουλιά.
Σκαρφαλώνεις στο σύρμα, κοιτάζεις κάτω.
Δεν υπάρχεις ούτε εσύ.

...Εκείνο το μικρό παιδί που σκάρωνε ευχές
πετώντας κέρματα μες στη λεκάνη της τουαλέτας.

...Τα κεριά που κορυφώνουν τη μυρωδιά τους
τη στιγμή που φυσάς και τα σβήνεις.
Όπως άνθρωπος, που ξεγλιστρά απ' το στήθος του
η τελευταία του πνοή.
Περνά στην ανυπαρξία.
Και ξάφνου αθωώνεται.

...Η απουσία που συντηρεί το μύθο.
Η παρουσία που γράφει το Α ή το Η της Αγάπης.
Δεν λογοπαίζω.
Άγριος πόλεμος κάθε ψυχή...