Ακουγόταν πρώτα της ανάσας της η χαλαρή ανυπομονησία – κάτι σαν μια μυστική νότα στο intro της νύχτας. «Υπάρχει τίποτα;» τον ρώτησε κι όπως κολλούσαν τα τραπουλόχαρτα, του διηγήθηκε εν συντομία: «Από τον άνδρα μου το ‘μαθα το τσιγάρο∙ πάνω, στη Γερμανία. Χαμένα χρόνια. Μου άφησαν ένα κενό ηλικίας. Ίσως –σκέφτομαι τώρα- μέτρο των συναισθημάτων μας να ‘ναι ο χρόνος, η διάρκεια… αλλά άλλο καπέλο αυτό. 15 ώρες τη μέρα, που λες, δουλειά επάνω∙ 21-22 χρονώ κοριτσάκι εγώ τότε. Στήριγμα του σπιτιού εγώ τότε. Κι από πάνω η βία του. Το ευχαριστώ. Καταλαβαίνεις… Να μην τα πολυλογώ, για την μικρή μου έφυγα. Στήριγμα εκείνη δικό μου. Δεν μετανιώνω φυσικά.»
…Πόσοι αναστεναγμοί μου έσπασαν μέσα σου
τότε που μοιράζαμε τις ανάσες μας στόμα με στόμα;
Έπειτα μοναξιές δίχως άστρα, δίχως θάλασσες∙
Μόνο το ’’χρατς’’ του σπίρτου στο σκοτάδι, για να δεις το σκοτάδι.
Μόνο ο έρωτας λέω, μόνο ο έρωτας αντέχει και αντέχεται
όταν βοούν των ψυχών οι αντιθέσεις.
Η αγάπη πάλι, θέλει προσαρμογή, θέλει ανθρώπους έτοιμους…
Έτοιμους να διαθέσουν χρόνο, να δώσουν και να πάρουν λογική
δυο πόντους πάνω ή κάτω απ’ το τυφλό συναίσθημα.
Δεν λέω πως δεν αγαπήσαμε ή δεν αγαπηθήκαμε.
Αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε
Στον τρόπο τα μπερδέψαμε. Ίσως… Δεν ξέρω…
Ίσως αγάπη για τον καθένα μας να είναι ο τρόπος του.
Ίσως θα χρειαστεί καιρός.
Έπειτα η σιωπή που ακολούθησε το φιλί, ήχησε πάνω απ’ τα πρωινά χώματα όπως προσεδάφιση φεγγαριού.
Εκείνος φιλτράριζε τα λόγια, τη γαλήνη της, τα ξεσπάσματά της. (Άφηνε μόνο την ανεπαίσθητη κίνηση του αντίχειρά του πάνω στον καρπό της να υποδηλώνει την παρουσία του). Η ροπή της προς το παράπονο συμπλήρωνε με κεφαλαία γράμματα μια αίτηση αγάπης και κάπου στο ασίμωμα της αυγής, του έδειξε πέρα ένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα πού ‘χε ζωγραφίσει η μικρή της πάνω στο τραπεζομάντιλο ενός εστιατορίου. «Κραγιόν σε κυριλέ ύφασμα ο πίνακας» είπε αστειευόμενη και της φωνής της το ψιχάλισμα κύλησε αρμονικά – σαν μια μυστική νότα στο outro της νύχτας. – Μιας νύχτας από εκείνες που σου υπενθυμίζουν πως ίσως το μόνο αντίδωρο της γραφής να είναι αυτές οι τυχαίες, στιγμιαίες ή μη, συναντήσεις με ανθρώπους που έμαθαν να μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, με ανθρώπους που έχουν να πουν…
…Πόσοι αναστεναγμοί μου έσπασαν μέσα σου
τότε που μοιράζαμε τις ανάσες μας στόμα με στόμα;
Έπειτα μοναξιές δίχως άστρα, δίχως θάλασσες∙
Μόνο το ’’χρατς’’ του σπίρτου στο σκοτάδι, για να δεις το σκοτάδι.
Μόνο ο έρωτας λέω, μόνο ο έρωτας αντέχει και αντέχεται
όταν βοούν των ψυχών οι αντιθέσεις.
Η αγάπη πάλι, θέλει προσαρμογή, θέλει ανθρώπους έτοιμους…
Έτοιμους να διαθέσουν χρόνο, να δώσουν και να πάρουν λογική
δυο πόντους πάνω ή κάτω απ’ το τυφλό συναίσθημα.
Δεν λέω πως δεν αγαπήσαμε ή δεν αγαπηθήκαμε.
Αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε
Στον τρόπο τα μπερδέψαμε. Ίσως… Δεν ξέρω…
Ίσως αγάπη για τον καθένα μας να είναι ο τρόπος του.
Ίσως θα χρειαστεί καιρός.
Έπειτα η σιωπή που ακολούθησε το φιλί, ήχησε πάνω απ’ τα πρωινά χώματα όπως προσεδάφιση φεγγαριού.
Εκείνος φιλτράριζε τα λόγια, τη γαλήνη της, τα ξεσπάσματά της. (Άφηνε μόνο την ανεπαίσθητη κίνηση του αντίχειρά του πάνω στον καρπό της να υποδηλώνει την παρουσία του). Η ροπή της προς το παράπονο συμπλήρωνε με κεφαλαία γράμματα μια αίτηση αγάπης και κάπου στο ασίμωμα της αυγής, του έδειξε πέρα ένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα πού ‘χε ζωγραφίσει η μικρή της πάνω στο τραπεζομάντιλο ενός εστιατορίου. «Κραγιόν σε κυριλέ ύφασμα ο πίνακας» είπε αστειευόμενη και της φωνής της το ψιχάλισμα κύλησε αρμονικά – σαν μια μυστική νότα στο outro της νύχτας. – Μιας νύχτας από εκείνες που σου υπενθυμίζουν πως ίσως το μόνο αντίδωρο της γραφής να είναι αυτές οι τυχαίες, στιγμιαίες ή μη, συναντήσεις με ανθρώπους που έμαθαν να μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, με ανθρώπους που έχουν να πουν…
Από το αμελημένο λόγω έλλειψης χρόνου "Αction Εστί"
1 σχόλιο:
Πιστεύεις οτι υπαρχει περίπτωση κάποια στιγμή να βρούμε αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας;Την δουλεια που αγαπάμε και τον ανθρωπο που θα ερωτευθούμε να να τα έχουμε για πάντα μαζί μας;Η απλά θα πρέπει να συμβιβαζόμαστε σε κάτι μέτριο;Ξέρεις είπα σε έναν φίλο μου οτι περιμένω τον έρωτα της ζωής μου και οτι δεν μπορώ να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο και μου είπε οτι είμαι εκτος εποχής!δεν ξέρω..
Δημοσίευση σχολίου