Συνήθως κάποια βιβλία, κάποιοι δίσκοι, κάποιες ταινίες που θέλω από χρόνια να διαβάσω, ακούσω, δω (ενώ παράλληλα γνωστοί και φίλοι με τσιγκλάνε: «καλά δεν το ‘χεις δει αυτό; δεν το ‘χεις διαβάσει; δεν το ‘χεις ακούσει;») όταν φτάνει η στιγμή της «κατανάλωσής» τους, με κάνουν και αναρωτιέμαι: «γι’ αυτή την μαλακία μου ζάλιζαν το κεφάλι;» Ίσως γιατί ο μύθος πλάθει πάντα κάτι παραπάνω κι η προσμονή απλώνει υπομονετικά έναν χρυσό ιστό οπού είναι ταγμένη να παγιδευτεί ντυμένη με λιγότερο πολύτιμα μέταλλα, η πραγματικότητα και η πλήρωση. Γνωστά αυτά.
Ωστόσο χθες μόλις, μετά από καιρό απόχτησα ένα βιβλιαράκι που κινούνταν μέσα στη σφαίρα του προαναφερθέντος μύθου καταφέρνοντας παράλληλα να σπάσει με δύναμη και ευχαρίστηση τον ιστό της προσμονής. (Έπρεπε να βρω χρόνο για Θες/νίκη μιας και οι ονοματολάγνες επαρχίες προσφέρουν ότι πιο μπανάλ και τετριμμένο σε έκφραση, πολιτισμό, διασκέδαση.) Μιλώ για του Ποτέ και Τίποτα του Η. Πετρόπουλου.
Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα αρκετά για να βάλω κάποια πράγματα εδώ μιας και εσχάτως ο Πετρόπουλος, η Μαλβίνα, η Γώγου κ.α. αποτελεούν αγαπημένα θέματα στα blogs και άλλη μια δημοσίευση τι νόημα θα είχε; Τέλος πάντων, αφού αποφάσισα να το κάνω ας αποφύγω τουλάχιστο την, επί του βιβλίου ή του ίδιου του Πετρόπουλου, φιλολογία.
Με ρωτάς:
-γιατί είσαι τόσο σκληρός;
Σου απαντώ:
-από τρυφερότητα.
۞
Στον λεωφόρο το αυτοκίνητο
έτρεχαν αύριο σαν τρελές,
κυνηγώντας την αυτοκτόνησή τους.
Οι φιλόλογοι απαγορεύουν τα λάθη,
επειδής μισούν την παλλόμενη έκφραση.
Στεκω μπρος στο πράσινος σπίτι.
Ψιλοβρέχει.
Πλησιάζεις κρατάς την κόκκινο ομπρέλα.
Γαμώ την γραμματική σας.
۞
Δεν υπήρξα ποτέ δυστυχής.
Συμβιώ αρμονικώς με την
έμφυτη μελαγχολία μου.
۞
Τον παλιό καιρό ρωτάγανε στα σοβαρά:
-Καλύβην μετ’ Εκείνης
ή Ανάκτορον άνευ Εκείνης;
Είμαστε στην μικροσκοπική σοφίτα
όπου δεν υπάρχει ειμή ένα κρεβάτι
και γαμιόμαστε τρυφερά.
Το Ανάκτορον σας το χαρίζω.
۞
Ο Braque συμβούλευε:
-πρέπει να ξεφεύγεις από την δεξιοτεχνία.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο κάθε ποιητής
δεν πρέπει να καυλώνει με τις λέξεις.
Δεν είμαι ευρωπαίος.
Αφού είμαι μεσογειακός
λοιπόν,
αρπάζω όποια λέξη βρω μπροστά μου.
۞
Όλα τα δικά σου τα ξέρω.
Πως κοιτάς όταν λες ψέμμαυτα.
Πως κόβεις το κρέας με το μαχαίρι.
Πως ακριβώς μυρίζει η επιδερμίδα σου.
Ακουμπώ το κεφάλι στην κοιλιά σου
και τα έντερά σου γουργουρίζουν.
Την Γυναίκα την αγαπάς στο σύνολό της
ή καθόλου.
۞
Μου παινεύεσαι μαλάκα
και μου παριστάνεις πολύ τον γκόμενο
και λες και λες:
-την βλέπεις αυτή; την ξέσκισα…
Με δισταγμό ακούω τις αφηγήσεις σου
γιατί ανέκαθεν ήμουνα σκλάβος
– εννοώ σκλάβος των Γυναικών.
Και δεν το βρίσκω υποτιμητικό
να σε κυβερνάει μια Γυναίκα.
Επιπλέον μάθε πως δεν είμαι μαζόχα.
۞
Φουμάρω σαν τσιμινιέρα.
Έτσι νιώθω ελεύθερος
στην κατάκτηση του ιδιωτικού μου καρκίνου.
۞
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου.
Κάνει κρύο,
μα το σιωπηλό τηλέφωνο είναι ακόμα πιο κρύο.
Στα εξηνταπέντε σου όλα είναι μελαγχολικά.
Στα εξηνταπέντε σου όλα είναι σκατά.
۞
Ο γέρος είναι παλιός κάτοικος του Coye.
Τον θυμάμαι απ’ το ’76.
Σήμερα, Σάββατο πρωί τον ξαναβλέπω
να σέρνεται στο παζάρι του χωριού.
Τον χαιρετώ (bonjour monsieur!)
και σκέφτομαι: ακόμα ζει αυτός;
Φαντάζομαι πως ο γέρος
κάνει την ίδια κρυφή σκέψη για μένα.
۞
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Η βροχή πέφτει πλαγιαστά.
Μην κλαις πια για μένα.
Το βρίσκω πρόωρο.
۞
Θα πρέπει να ‘χεις ωραία μάτια.
Γιατί φοράς αυτά τα μαύρα γυαλιά;
Γιατί θες να κρύψεις το μυστήριο
που σαφώς αποπνέεις;
۞
Πράγματι, ο Ποιητής είναι τέρας της φύσεως.
Ορθώς δεν τον δέχονται οι μετριότητες
και τον δολοφονούν.
Ο Ποιητής παρίσταται αινιγματικώς
αφού ο κόσμος επιβιώνει δια της μπαναλιτέ.
Το να γεννηθείς Ποιητής είναι ατύχημα.
Προτιμητέοι οι μπακάληδες και οι δικηγορίσκοι.
6 σχόλια:
Ο τρόπος που γράφεις μου βγάζει έντονο εγωισμό.Δεν ξέρω αν και κατα πόσο ισχύει αλλά αυτό εισέπραξα.οχι μόνο απο την συγκεκριμένη ανάρτηση.
Θέματα στα οποία δεν υπάρχει ξακάθαρη απάντηση. Δεν είναι ένα συμπέρασμα που εξάγεται για παράδειγμα από την ερώτηση "βρέχει ή δεν βρέχει;" οπού η απάντηση βρίσκεται έξω απ' το παράθυρο. Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Όλα εξαρτώνται. Κι απο μένα κι απο σένα κι απ' τον απέναντι κι απ' τον χτεσινό κι απ' τον σημερινό. Συμπεράσματα εξ αποστάσεως βγαίνουν εύκολα και δυστυχώς βγάζουμε όλοι. Καιρός να θυμηθούμε τα λάθη μας τότε. Ο εγωισμός (σε προσωπικό επίπεδο είναι αδικημένος) κάποτε μπερδεύεται με την προσπάθειά σου να μην είσαι αδιάκριτος, άλλοτε με την προσπάθειά σου να μην μπλέκεις τον άλλο με τα δικά σου. Χώνεται γενικά παντού κι είναι εύκολο να σου το προσδίδουν ώς ίδιόν σου.
Φλυαρία ε; Μ' αρέσει ο απογευματινός καφές. :)
Πάντως δεν είναι και το ιδανικότερο να λες κάποιον εγωιστή.
Είτε είναι, είτε οχι ...
πληγώνεται ο εγωισμός του.
"Είπε ένα αστείο ο εξ αριστερών, να σπάσει ο πάγος"
Η απλώς του δείχνεις μια πλευρα του εαυτού του που ο ίδιος είτε υποσυνείδητα είτε όχι εκδηλώνει.Πολλές φορές ένα τρίτο μάτι μπορεί να δει πολύ περισσότερα απο όσα είμαστε εμείς ικανοί να γνωρίζουμε για τον εαυτό μας,χωρίς μεροληψία και ελαφρυντικά.Μήπως παραδέχεσαι τον εγωισμό σου δινοντάς του έναν πιο λάιτ χαρακτήρα;Ισοδυναμείς τον εγωισμο με το να μην είσαι αδιάκριτος(όπως λες) πιθανον γιατί ετσι είναι ο χαρακτήρας σου.Απαλύνεις αυτό το ελάττωμα του εαυτού σου προσπαθώντας να το κάνεις προτέρημα.Εγωισμός;
Το μόνο σίγουρο είναι οτι εγώ δεν είμαι εγωίστρια γιατί έχω γίνει αρκετά αδιάκριτη!
Με κόλλησες φλυαρία..
Μην πιάνεσαι απ' τα παραδείγματα. Μείνε στο πνεύμα αυτών που σου έγραψα. Όπως λένε πως δεν υπάρχει χαρά ή ευτυχία αλλά χαρούμενες ή ευτυχισμένες στιγμές, έτσι θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο. κατά καιρούς έχουμε υπάρξει παλικάρια και σκατάδες, σοβαροί και καραγκιόζηδες, φιλότιμοι και εγωίσταροι, τί ψάχνεις τώρα;
Όσο για το γράψιμό μου, το προτιμώ εγωιστικό όπως το εννοείς από το σουλουπωμένο και φτιαγμένο στα μέτρα του Τύπου και των βραβείων εκείνων που νομίζουν πως γράφοντας επιτελούν "κοινωνικό έργο" ξεχωρίζοντας τα κακά απ' τα καλά και συμφέροντα. (δεν θέτω θέμα ποιότητας εδώ, άλλο λέω). Κατά πώς έζησε κανείς και κατά τα δικά του μέτρα.
ΟΚ!ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΛΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΕΣΕ ΘΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΗΜΕΡΑ;ΣΚΕΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!
Δημοσίευση σχολίου