… μπράβο σου λοιπόν, έγινε πάλι το δικό σου, για τελευταία λες φορά.
Χοροπήδα να γιορτάσεις τη νίκη σου – όπου και να ΄σαι- το χώμα που πατάς είναι από αυτό που με σκεπάζει πλέον…
Πλέξε και ένα στεφάνι με της νίκης σου τις δάφνες και παρέλασε εμπρός στο άθλιο κοινό σου μη και δεν δει κανείς πόσο περήφανα με περιφρονείς.
Εσύ η άθλια!
Που δεν αγάπησες ούτε τον εαυτό σου πιο πολύ από τον εγωισμό σου.
Άφησα το χέρι μου και γκρεμοτσακίστηκες.
Ά! Και φτού σου …
… και μην το πολυσκέφτεσαι , εσένα λέω, βιαστικό ‘’πουλί’’ του κόλου …
3 σχόλια:
Ξέρεις οτί δεν συμφωνώ πλήρως αλλά... "Τώρα εσύ κατά πώς τα λες και κατά πώς χτυπιέσαι, δίκιο θά 'χεις..."
Δηλαδή άν οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο αυτός ο Παράδεισος θα πρέπει νά 'ναι πολύ... πολύ... πως να το πω ρε παιδί μου; Πες κι εσύ κάτι.
Μου λες μ' αγαπάς/μετό να δεις...
Εγώ σκεφτηκα κάτι και το έγραψα. Είτε γελασα είτε οχι το επόμενο λεπτό αισθάνθηκα καλύτερα. Το λέει και ο ποιητής εξάλου.
Δημοσίευση σχολίου