Παράτα με, δεν έχω τίτλο

Ι
(ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΣΚΗΝΗ ΔΙΧΩΣ ΣΚΗΝΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ. ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΟΝΟ. ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ΙΣΩΣ...)
Σ’ αρέσει;

-Πολύ.

-Τι ακριβώς σ’ αρέσει;

-…Δεν ξέρω. Έτσι. Μ’ αρέσει.

-Ναι, αλλά δεν γίνεται να σ’ αρέσει δίχως να ξέρεις τι ακριβώς σ’ αρέσει. Σκέψου το λίγο και πες μου………………………………………………………………………. …………………………………………………………………………………………………. Έι, μ’ ακούς;

-…Εεε… Όχι. Τι;

Ετούτο το παραπάνω ( είτε αρέσει σ’ αυτόν που ρωτάει είτε όχι) είναι Έρωτας. Όχι Αγάπη. Έρωτας. Αυτό που αδυνατείς να το δώσεις είτε με λόγια είτε με πράξεις. Σαν την Ποίηση που κάθεσαι και γράφεις χίλιες «σωστές» (κατ’ εσέ) βιωμένες εκδοχές περί του τι είναι Ποίηση,
και πάλι δεν τό πες.
Όπως η Τέχνη, που κάθεσαι και γράφεις χίλιες «σωστές» βιωμένες εκδοχές περί του τι είναι Τέχνη,
και πάλι δεν τό πες.

ΙΙ
Αμέσως μετά την πρώτη πτώση της Εντίθ μπροστά στο κοινό. Στο καμαρίνι με το «συνεργείο της» (ας το πούμε, χάριν συντομίας, έτσι).

Λοιπόν, η Αγάπη της για το τραγούδι θά ‘φερνε στα χείλη της λόγια σαν κι αυτά:

«Εντάξει, εξαργυρώστε τα εισιτήρια του κόσμου, ζητήστε συγνώμη και πηγαίντε με σε κάποιο νοσοκομείο ή στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ.»
(Γιατί θα πρέπει να υπηρετήσει και αύριο, και στο μέλλον την τέχνη της.)

Εν αντιθέσει ο Έρωτας γέννησε τον εξής διάλογο (με τον επικεφαλής του συνεργείου της):

«Βγάλε με πάλι στην σκηνή να τραγουδήσω.»

-«Εντίθ, δεν γίνεται.»

-«Βγάλε με πάλι στην σκηνή. Πρέπει να τραγουδήσω. Αν δεν βγω τώρα, δεν πρόκειται να ξαναπιστέψω στον εαυτό μου. Θα πεθάνω.»

-«Εντίθ, παίζεις με την ζωή σου.»

-«Όλοι με κάτι παίζουμε….»

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΤΟ ΙΙ ΑΠΟ ΤΟ "LA VIE EN ROSE"

ΦΩΤΟ: "ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΡΜΑ" Σχέδιο της Ειρήνης Σπυριδάκη (Γλυπτοζωγραφική σε καμβά)