Αποσπασματικές φωνές

1.
Ώς ακούγεται μακριά το σάλεμα της πέτρας
κι ανοίγει της νύχτας το σκοταδοπήγαδο, τρέμοντας άλφα και βήτα και άλφα και
βήτα ροκανίζουμε μυώνες των λέξεων φτάνοντας κάποτε στα λινά των ονείρων.

-Μεσίστια η Σελήνη αποφέγγει ολότελα.
Πόσο μας φωτίζει λέω το πένθος!

Κι ύστερα φλέβες μικρές που πρωτοείδες
να πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα του κόσμου τελών εν ερεθίσει από θανάτου άγγιγμα˙

-Κατάλαβα τι μιλάς, μην εντεχνίζεις.

-Ω, Ανυπομονησία της γνώσης˙ θεά
επαναπροσδιορίζουσα το χρόνο
σε πρώτο ενικό.

-Αντίληψη θα έλεγα. Ή μήπως δεν διαφέρει
από τη γνώση;

-Καλά το προσεγγίζεις σύντροφε˙ και τώρα
που είπα σύντροφε…

-Εγώ άλλο σκέφτηκα επί τούτου: που
άραγες ξεδίπλωσε κάλιο το υποκριτικό της τάλαντο η λέξη σύντροφος;

-Στον έρωτα!

-Στην πολιτική!

-Στ…


2.
Σκασμός! Ομιλούσα!

-Ουφ καημένε! με τα λυρικά μακρυνάρια
σου νομίζεις πως διασώζεσαι μέσα στην πλάση. Έξω μυρίζει μπαρούτι…

Μέσα μυρίζει χάος!

-Καλοδεχούμενο
το χάος. Αρκεί…

-Αρκεί κάποτε οι άνθρωποι να πάψουν να
είναι ιδιότητες.

-Ου μην και ειδικότητες. Γίνεται;

-Άνθρωπε δεν. Επιχειρείται πτώση του
τείχους με αδέξια σφυριά από άγνοια.
Στην πραγματική ζωή σου το μέλλον αφορμά
απ’ το παρόν, στην ονειρική πρωτολαλεί το παρελθόν. Γι’ αυτό είμαστε πάντα
πλουσιότεροι κάπου αλλού.

Στο σκοταδοπήγαδο μέσα της νύχτας πόσο
το Μέλλον γίνεται Μέλλοντας και η ζωή φιλολογία.

-Καλοδεχούμενη και η φιλολογία. Δυο
πόντους πίσω απ’ το διάβα των λέξεων πυκνοσκορπά ψιχουλάκια λαθών να βρίσκει η
διάψευση πίσω το δρόμο,
στη μήτρα σιωπή.

-Διαφωνώ! Είτε στο λόγο είτε στο μή
λόγο, παραμένεις ένας έρμαιος της σκέψης.

-Χρειάζεται αδερφέ μου τη λογιστική του
ο άνθρωπος. Ξελεπιασμένη απ’ τους αριθμούς καλείται άλλοτε συνείδηση.

Ναι! Μα στα ενδότερα της νύχτας οι
προτιμήσεις μας ψεύδονται αντικειμενικότητα και τότες εφορμούμε με όλα μας τα
μαχαίρια…

-Αλλού τρεμοπαίζει τα βλέφαρα η πλάση κι
εδώ οσμιζόμαστε την τολμηρότη μιας δευτερολέπτιας απόλαυσης που κάποτε δύναται
σημάνει καταστροφή.

Παγιδόπληκτες φωνές καπαντζολάγνες των
καιρών σας, από τον έρωτα σας ξέμεινε μονάχα να υμνείτε την καταστροφή
ξεχειλώνοντας τη συντηρητικότητα ως και την άπληστιν ελευθερία. Σκατά στις προκρούστειες κλίνες των πολιτισμών
σας.
-Προχωράντζες. Α προχωράντζες!

-Με συγχωρείς αλλά είναι ίδιον του
ανθρώπου να αποβλέπει σε δόξα. Σε εισαγωγικά, άν θέλεις. «Δόξα».
Έστω δια και της άλλης διαφήμισης. Σε εισαγωγικά, αν θέλεις. «Διαφήμισης».

Σύμφωνοι. Αύριο κανείς δεν θα θυμάται τ’
όνομά μας. Όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία. Σε εισαγωγικά, αν θέλετε.
«Σύμφωνοι».

Παραμέσα της σκέψης η πραγματικότης
διαθλάται ή τελείως κατοπτρίζεται;

-Ένσταση! Το ερώτημα θα έπρεπε να
εκκινεί από το τι εστί πραγματικότης.
-Δεκτή. Συνεχίζουμε.

Και σου φεύγουν τα ποίματά σου κάπως έτσι... έτσι.
Δίχως να κρατήσεις έστω μιας σελίδας σιγή…

http://youtu.be/oHv1MHKidSQ