Σίσυφος

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, τους ξέφευγα. Γλιστρούσα ανάμεσα στα κόμματα και στα ερωτηματικά˙

Εκείνοι γρύλιζαν, λύσσαγαν. Ώσπου έσχατη λύση, αποφάσισαν ν’ αφήσουν την ιστορία να πάει

στο τέλος της

ελπίζοντας πως σηκώνοντας την τελευταία τελεία θα με βρουν από κάτω.

Μάταια.

Το τέλος είχε ήδη (πάντα δηλαδή) συντελεστεί κάπου αλλού – ανέκαθεν εξάλλου, στην πορεία αφήναμε την καρδιά μας.

Μάλιστα άν τα ρεπορτάζ είχαν λίγη περισσότερη φαντασία, θα έλεγαν πως οι διώκτες μετακινώντας κοπιωδώς την έσχατη τελεία, αντίκρυσαν κάτωθέ της απολιθώματα άστρων σ’ έναν βραχώδη ουρανό.

Έτσι λοιπόν, εκεί που νόμιζαν ότι όλα είχαν τελειώσει,

εγώ κάτω απ’ τη μύτη τους, επέστρεφα πάλι πίσω˙

στην αρχή, στη μέση, στα 3/4 της ιστορίας. . .

Διότι βλέπετε δεν ήμουν ο μόνος κυνηγημένος. . . είχα κι εγώ

τον μυστηριώδη ρόλο μου μέσα σ’ αυτή.

Εγώ που λέτε κυνηγούσα εκείνη. Κι εκείνη όλο μου ξέφευγε.

Γρύλιζα, λύσσαγα.

Ώσπου κάποτε κατάφερα να την πιάσω.

«Πώς σε λένε;» της λέω.

-Σελίδα. Εσένα;

-Φυγά.

-Λοιπόν;

-Θα σου πω. Γδύσου τις παλιές σου λέξεις. Θα σου φορέσω καινούργιες.

-Πού θα τις βρεις;

-Μη νοιάζεσαι. Είναι η ζωή μου. Όλα θα τα δεχτώ καθώς θα διηγούμαι

εκτός απ’ το να μή γελάσεις.

Και πάνω λοιπόν που ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τη διήγηση σε κάποιο περιθώριο εκείνης της ιστορίας, έρχονταν οι πούστηδες οι διώκτες μου και μετακινούσαν, αναζητώντας με, την τελεία.

Έτσι αναγκαζόμουν πάλι να επιστρέψω σε κάποιο αόριστο σημείο της και να συνεχίσω.

Ο ίδιος κυνηγημένος, ο ίδιος κυνηγός μέσα στις εκδοχές της ίδιας ιστορίας.