Εκ του πουθενώς, οργή.

Από τότε που «όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος», οι καρδιές μας φόρεσαν μανσέτες.

Ο κόσμος γίνηκε μαθηματική πράξη και ως μια ιδεολογία με στρεβλό υπόβαθρο, λυσσαλέως και σιχαμαδόν, αποσκοπεί.

Όλα αυτά βέβαια στο όνομα των ελευθεριών που σήμερα εκφράζουν την «ποιοτική» και ελεύθερη ζωή. Ελευθερία του ατόμου, ελευθερία της οικονομίας, ελευθερία στην ερωτική μας ζωή, ελεύθερη πρόσβαση στα πάντα.

Έτσι καταλήξαμε η ζωή μας, οι σχέσεις μας, η τσέπη μας να ρυθμίζονται πια από τόσους και τόσο πολύπλοκους μηχανισμούς που η σύγχρονη έννοια της λέξης ελευθερία φουντώνει αυτομάτως μέσα μου έναν ήπιο συντηρητισμό προκειμένου να διαφυλάξω τον εαυτό μου.

Δεν ελπίζω στους γέρους. Τα παλιά μας είδωλα ξεκούτιαναν. Οι ποιητές γίνηκαν κυνικοί φιλόσοφοι και γαυγίζουν με επιθετικότητα εκείνο το μικρό κομμάτι ρομαντισμού που υπάρχει ακόμα στην καρδιά τους. Οι νεολαίοι συνεδριάζουν κούφια σε αίθουσες φοιτητικών συνελεύσεων όπου όντας στον κόσμο τους, ενώνουν τα χέρια, σβήνουν τα φώτα, ανάβουν κεριά και καλούν το πνεύμα του Μάη του ’68 να τους επισκεφτεί. Τα δε προοδευτικά παπαγαλάκια επιμένουν να τους επαινούν αρνούμενοι να δουν πως το νιάτο από μόνο του δεν κάνει την ελπίδα. Τελικά εξαργυρώνουν το «λάιφ-στάιλ της άρνησης» με στεγνά, επαναστατικά και κυρίως (μη ξεχνιόμαστε) ελεύθερα! γαμήσια.

Λοιπόν φίλοι μου, είμαστε περικυκλωμένοι απ’ την ελευθερία που ζητούσατε. Είμαστε ο σύγχρονος, ελεύθερος δυτικός κόσμος. Σύντομα ολόσωμες οθόνες υπολογιστών για να καθρεφτιζόμαστε ακόμη ελλιπέστερα...