Τρεις σκέψεις και μια τελεία

1.

Λεπτεπίλεπτος ων, τις μετά βροχίν νύχτες διαχέομαι στον κόσμο

από τους υπονόμους της λογικής.

Χαίρε θέρος τρισέαρον με τα καταπράσινα μάτια της πλάσης!

Χαίρε εμφατική ερημιά των χαράματα επαρχία.

Οι τέσσσερις τοιχοι χτίζουν ολοένα τα Τείχη της καινής επιβίωσης.

Ολάκερη ζωή μια διήγησις οραμάτων

με λόγια που αναζητούν ορατότητα μεσίστιας Σελήνης.

Άκου αυτό –μου λέει-:
«Η ποιότητα ζωής, εκπεφρασμένη από τις πιό άνετες ανέσεις,

και βασισμένη στο συμφυρμό των τάξεων,

απορροφά..............................................................................

και μένει................................................................................»
Όταν γκριζάρουν τα μαλλιά σου, έλα να συμπληρώσεις τα κενά.
Κι εξαφανίστηκε ο ένθεος αρουραίος μακριά απ’ το κοπάδι των ανθρώπων.

2.

Αμά τη ελεύσει του ηλίου μεταφέρομαι εις την εξοχικήν μου κατοικίαν.

Αυθαίρετο στη μέσα τσέπη της σιωπής.

Με τα εξ Αμερικής ψαυστικά μηχανήματα

τα οποία εξαγόρασα με αντίτιμο τη ζωή μου, αναζητώ το κρυφό

σκίσιμο στη φόδρα όπου ανέκαθεν παράπεφταν

οι φράσεις-στίγματα,

οι ρυτίδες στο μέτωπο των νεκρών,

το χνούδι από μουστάκι στο άνω χείλος των παιδιών...

3.

Το πιό σύντομο ανέκδοτό μου, είναι η λέξη «λαός.»

Η επανάσταση –μή γελιέστε- κωλύεται στο ανύπαρκτο κοινό υπόβαθρο

των προσεχώς εξεγερμένων.