«Πουτάνες στα κρεβάτια σας» σιώπησε μια φωνή κι όπως δεν την άκουσε κανείς, οι θαμώνες του μπαρ Santa Claus στην Καισαρεία συνέχισαν ανέμελοι το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν τους. Τα ποτά πηγαινοερχόντουσαν με συχνότητα εκτάκτων δρομολογίων κα πάνω στο «Last Christmas I gave you my ass», ο Μαρία έξυσε ηδονικά το κωλαράκι του πάνω στην γκλίτσα πού ‘χε ανάμεσα στα πόδια της η Γιώργος. Ο Χριστίνα γονάτισε μπροστά στο σηκωμένο μικρόφωνο της Βαγγέλη κι αφού τό ‘βαλε ως τη μέση στο στόμα του είπε: «αυτοί μπερδεύουν την αγένεια με την ¨επανάσταση¨, την αλητεία με τη μιζέρια. Κύριε Megaman αυτό είναι τρέλα!» Ύστερα τό ‘βγαλε με θόρυβο από το στόμα του κι έπεσε πίσω με μια τρύπα στον αυχένα. Κάτω απ’ το κεφάλι του άπλωνε σιγά σιγά μια κόκκινη λιμνούλα από ξενύχτια. Οι θαμώνες παρέμειναν απαθείς και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα – όταν πιά κατάλαβε πως το αστειάκι του είχε αρχίσει να ξινίζει, ο Χριστίνα σηκώθηκε, μάζεψε τα χυμένα ξενύχτια, τά ‘βαλε πίσω στο κεφάλι του και στοκάρισε την τρύπα στον αυχένα του με το σπέρμα της Βαγγέλη.
Στη γωνία του μπαρ, το κοριτσάκι με τα σπίρτα μοίραζε άδειους διαφημιστικούς αναπτήρες, ο ντι-τζέι έβγαλε στο προσκήνιο την Άντζελα: «είναι κάτι χαρακτήρες…» Οι θαμώνες του μπαρ Santa Claus στην Καισαρεία τον αποδοκίμασαν κι εκείνος κάνοντας χρήση της επιλογής «νά ‘σαι αόρατος ή να πετάς; » (επέλεξε αόρατος) εξαφανίστηκε προς άγνωστη ημερομηνία κι επέστρεψε μ’ ένα καλάθι κόκκινα αυγά στα χέρια.
...Bar NOSTRADAMUS κάπου στο Νότο. Είχε ένα φεγγάρι που έσπαγε όλες τις χειροπέδες των επιθετικών προσδιορισμών με τους οποίους προσπαθούσε η σκέψη μου να το ακινητοποιήσει. Στα μάτια των πιωμένων είχαν φυτρώσει ζευγάρια δέντρα. Απ' το ταβάνι κρεμόταν η πιό ανεκπλήρωτη προφητεία. Ο Γιώργος έφτιαχνε καραβάκια από χαρτοπετσέτες - ολόκληρο στόλο και τα πέταγε στον αέρα. ''Έχεις ξαναδεί καράβια να πετάνε;'' με ρώτησε χαμογελώντας. Κάποια στιγμή βγήκα έξω και γέμισα τα πνευμόνια μου με δυο βαθιές ανάσες από ανοιξιάτικο βράδι.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όπως πάντα, ήταν: "θα γράψω γι' αυτή τη νύχτα".
Κανά δυο ώρες αργότερα που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, είπα: "τώρα". Κάθισα λοιπόν κάτω αλλά ως το ξημέρωμα δεν βγήκε τίποτα. "Άι σιχτίρ
-ψιθύρισα-. Και γιατί πρέπει στο κάτω κάτω να νοηματοδοτούμε τα πάντα; Άσε και μια φορά την ομορφιά της συγκίνησης να πάει μόνη της, δίχως να παρέμβεις".
Αργότερα συνειδητοποίησα πως ακόμη και εκείνη την "άρνησή" μου να γράψω, διά του παραπάνω κειμένου, την έκανα γραφή.
Γι' αυτό σας λέω: άν είναι ώρες που μιλώ δίχως να λέω τίποτα, συγχωρήστε με∙ - είναι η εξάρτηση.
Εξ άλλου δεν είναι ούτε όλες οι μαστούρες ούτε όλα τα γαμήσια πετυχημένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου