«Σήμερον –ως κάθε ημέρα- από την 8ην εσπερινήν και για μίαν ώρα, κυρήττουμε τον δημοσιογραφικόν νόμον καθ’ άπασαν την επικράτεια!»εφώναζε ο ευπαρουσίαστος, σα περιτύλιγμα χριστουγεννιάτικης σοκολάτας, δημοσιογράφος κι από τα σάλια του στάζαν αριθμοί. Τα παιδιά έκαναν το τηλεκοντρόλ καραβάκι με πειρατική σημαία καρφωμένη πάνω σε οδοντογλυφίδα και ο ποιητής σημείωνε το πως η όραση από την όαση απέχουν κατά ένα ρ και μια πραγματικότητα και πως ομοίως οι δύο παραπάνω λέξεις χοροστατούντος του προθέματος τηλε-
Ύστερα άνοιξε την καρδιά του κι άρχισε με το σεσουάρ να λιώνει τα χιόνια. Του πήρε τρεις μέρες να φανούν τα πεζοδρόμια και οι μεγάλες λεωφόροι της. Τα φανάρια είχαν όλα χρώμα κόκκινο. Ένα αλφάβητο με πηλίκιο ρύθμιζε την κυκλοφορία και πίσω, στο βάθος, πάνω απ’ τις κορυφογραμμές των βουνών κρεμόταν ένας ήλιος άχρωμος – σαν ασημένιο μετάλλιο απ’ το λαιμό ενός αδιεκδίκητου ουρανού. Η Μούσα τότε άδειασε το τασάκι με τα φιλιά και έτριψε το τρυφερό μουνάκι της πάνω στο γόνα του.
Επόμενη εικόνα, ο Ταρζάν με τη Τζέιν πάνω στο σχοινί – περασμένο απ’ το λαιμό τους, να διασχίζουν την ιστορία. Πριν χαθούν μέσα σε παλαιού τύπου ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, άκουσα να τον ρωτάει: «Ταρζάν, που νομίζεις οτί ξεδίπλωσε καλύτερα το υποκριτικό της τάλαντο η λέξη ’’σύντροφος;’’ Στον έρωτα ή στην πολιτική;» -«Δε θα ρισκάρω… Θα σταματήσω εδώ» είπε ο Ταρζάν ξεχνώντας πως είχε στη διάθεσή του τη βοήθεια των ζώων.
Η ώρα ήταν 9και κάτι. Ο δημοσιογραφικός νόμος είχε, μόλις, καταλυθεί και τα προοδευτικά πλήθη έξαλλα πανηγύριζαν στους δρόμους. Είχαν γεμίσει οι πλατείες φωτοστέφανα. Αντιπροσωπεία αυτών επεσκέφθη τον ποιητή ζητώντας του να απευθύνει κάποιο χαιρετισμό, να μιλήσει τέλος πάντων. Εκείνος αρνήθηκε λέγοντας: «Τα μεταξωτά λόγια θέλουν κι επιδέξιες ψυχές.» Τον είπαν φασίστα και τον έκλεισαν μέσα σε προοδευτικά κάγκελα λήθης…
Ύστερα άνοιξε την καρδιά του κι άρχισε με το σεσουάρ να λιώνει τα χιόνια. Του πήρε τρεις μέρες να φανούν τα πεζοδρόμια και οι μεγάλες λεωφόροι της. Τα φανάρια είχαν όλα χρώμα κόκκινο. Ένα αλφάβητο με πηλίκιο ρύθμιζε την κυκλοφορία και πίσω, στο βάθος, πάνω απ’ τις κορυφογραμμές των βουνών κρεμόταν ένας ήλιος άχρωμος – σαν ασημένιο μετάλλιο απ’ το λαιμό ενός αδιεκδίκητου ουρανού. Η Μούσα τότε άδειασε το τασάκι με τα φιλιά και έτριψε το τρυφερό μουνάκι της πάνω στο γόνα του.
Επόμενη εικόνα, ο Ταρζάν με τη Τζέιν πάνω στο σχοινί – περασμένο απ’ το λαιμό τους, να διασχίζουν την ιστορία. Πριν χαθούν μέσα σε παλαιού τύπου ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, άκουσα να τον ρωτάει: «Ταρζάν, που νομίζεις οτί ξεδίπλωσε καλύτερα το υποκριτικό της τάλαντο η λέξη ’’σύντροφος;’’ Στον έρωτα ή στην πολιτική;» -«Δε θα ρισκάρω… Θα σταματήσω εδώ» είπε ο Ταρζάν ξεχνώντας πως είχε στη διάθεσή του τη βοήθεια των ζώων.
Η ώρα ήταν 9και κάτι. Ο δημοσιογραφικός νόμος είχε, μόλις, καταλυθεί και τα προοδευτικά πλήθη έξαλλα πανηγύριζαν στους δρόμους. Είχαν γεμίσει οι πλατείες φωτοστέφανα. Αντιπροσωπεία αυτών επεσκέφθη τον ποιητή ζητώντας του να απευθύνει κάποιο χαιρετισμό, να μιλήσει τέλος πάντων. Εκείνος αρνήθηκε λέγοντας: «Τα μεταξωτά λόγια θέλουν κι επιδέξιες ψυχές.» Τον είπαν φασίστα και τον έκλεισαν μέσα σε προοδευτικά κάγκελα λήθης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου