Αχ... -Τί έπαθες;

Αχ, εσείς πολιτικοί μου που όσο κανείς δεν αντιδρά μας προκαλείτε με πράξεις και λόγια και ατιμωρησία που πηγάζει από ατιμώρητο παρελθόν και μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου γιατί είναι πολλά τα χρόνια πίσω. Και που στ' αρχίδια σας κι όλας άμα κάθομαι τώρα εγώ και γράφω τούτες τις γραμμές.

Οτί ο λαός άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς δημοσιογράφοι μου που τη μια ντύνεστε το ρόλο του λειτουργού, του ευαίσθητου, του «καλλιτέχνη», του ανθρώπου που σκύβει πάνω απ’ το πνεύμα και όχι το γράμμα του νόμου και την επόμενη στιγμή γίνεστε οι ίδιοι το γράμμα του νόμου και ομιλείτε με το ύφος του αρχιμπάτσου, του δικαστή, του εισαγγελέα, του θεματοφύλακα της κατά γράμμα «νομιμότητας.»

Οτί ο λαός άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς τίτλοι ειδήσεων στο κάτω μέρος της οθόνης (πολλές φορές άστοχοι και άσχετοι προς την πραγματικότητα) που διαμορφώνετε σε τέσσερις λέξεις άποψη.

Οτί ο λαός άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς καλλιτέχνες των κρατικών βραβείων. Μπορεί κάποιοι από σας να είστε εξαιρετικοί άνθρωποι μα σας αντιπαθώ εκ φύσεως.

Οτί μάλλον κι εγώ πολλές φορές άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς οι ημιγνωρίζοντες-ημιάσχετοι που θεωρείτε πνευματικό κόσμο της χώρας μόνον όσους έχουν παρελάσει κατά καιρούς από της Μπήλιως.

Οτί ο λαός άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς έξυπνοι και πονηροί με τις θεωρίες συνομωσίας στο τσεπάκι που πάντα ξέρετε μια αλήθεια παραπάνω από μένα. Σας περιμένω αύριο να μου πείτε πως δε με λένε Θανάση. Σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρετε για το πονηρό παιχνίδι που σίγουρα θα στήθηκε κάποτε γύρω από την ονοματοδοσία μου.

Οτί σας βαρέθηκα.

Αχ, εσείς γονείς που τα όνειρα για τα παιδιά σας είναι να τα δείτε εξασφαλισμένα στο Δημόσιο. Και ξαναάχ, εσείς πολιτικοί που καταντήσατε τα παιδιά να ονειρεύονται κι αυτά μια θέση δημοσίου υπαλλήλου και τέλος.

Οτί ο λαός άμυαλος ή δέσμιος.

Αχ, εσείς. Εμείς. Έλληνες, ραγιάδες μια ζωή…