Τις νύχτες περιφερόταν ως άστρο μετέωρο στην εναέρια παράσταση που έδινε στο κεντράκι των μύθων μας το κουκλοθέατρο τ' ουρανού.
Τις ημέρες μετρούσε τον άνεμο με το σαλιωμένο του δάχτυλο κι έτσι, για το χαβαλέ που λένε, ακολουθούσε πάντα την αντίθετη κατεύθυνση.
Όμως χθες, την ώρα που η ζωή χτυπούσε κόκκινα στο μέτωπο κάποιας θέλησης, τον είδα στη δεύτερη στροφή του τραγουδιού να κλαίει και για την πρώτη.
Ήταν, ίσως, που τα βράδια τον ξυπνούσε ο θόρυβος ενός κλειδιού που γύριζε κάτω απ' το στήθος του. Κι ήταν, περισσότερο, που όπως πεταγόταν από τον ύπνο του έβρισκε μια πόρτα κλειστή.
Και το επόμενο βράδι πάλι ο ήχος του κλειδιού... Και στο ανεπαίσθητο ξύπνημα πάντα η πόρτα κλειστή.
Και πάλι...
Και πάντα...
Κάποτε θα το πει ένας ποιητής της κακιάς ώρας:
"Άν δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή δεν είναι που δε φεύγεις. Είναι που κανείς δεν έρχεται."
Ή ίσως και να τό 'πε ο ίδιος...
3 σχόλια:
αν τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή είναι που μένεις στάσιμος - μπορεί και κοκαλωμένος μπροστά σε μια κλειστή πόρτα, είπε ένας άλλος περιηγητής της κακιάς ώρας
κρίμα το σαλιωμένο δάχτυλο και η κόντρα κατεύθυνση δλδ...
ναι, ίσως καμιά φορά να μην αρκούν. να τα παρασέρνει όλα η έλλειψη συντροφικότητας.
Δημοσίευση σχολίου