Blog-Επιταγών

Και δυο και τρεις φορές, αν το ζητήσεις, θα σου πω το ίδιο ψέμα. Ποιο; Δεν ξέρω. Πάντως το ίδιο θα σου πω.
Το καλοκαίρι μπήγει άγρια τα νύχια του μες στο φεγγάρι. Ματώνει φως. Όπου στρέψω το βλέμμα μου, φεύγουν πουλιά. Όπου το ξαναστρέψω εμφανίζονται. Μή με ρωτάς τί σημαίνει αυτό. Δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα ως τί το σημαίνω εγώ. Μή με ρωτάς λοιπόν γιατί θα σου απαντήσω κάνοντας τον ποιητή. Δεν θέλω. Θέλω μόνο τις νύχτες να φοράς διχτυωτά καλσόν. Ζαλισμένη απ’ το ποτό να ρίχνεις όλο σου το βάρος επάνω μου και να καυλώνω με το τίποτα. Οι λογιστές του έρωτα δεν γνωρίζουν πως τα προκαταρκτικά για ένα καλό γαμήσι ξεκινούν πολύ πριν απ’ τη γύμνια και πολύ πριν, ακόμα, κι απ’ το πρώτο φιλί.
Δες: νύχτα σπαρμένη θάλασσα. Χάρτινα καράβια μες στο ποτήρι με τη βότκα. Βρέχει από νωρίς το απόγευμα μιας άλλης νοσταλγίας, ωστόσο στα μάτια μας αστράφτουν πολύχρωμα κεριά. Τα σβήνουμε κι αναδύεται ευωδία πόθου. Παύει η βροχή, παύει η νοσταλγία. Δε μένει τίποτα παρά μόνο ο ήχος της θάλασσας όπως την τσιμπολογούν σταγόνα τη σταγόνα τα πουλιά.
…Όπως περπατάμε, καλοκαίρι, στους έρημους δρόμους εκείνου του φανταστικού χωριού –ώρα χάραμα- ακούγεται από την άλλη άκρη η εξάτμιση μιας μηχανής να πλησιάζει. Όταν πλησιάσει αρκετά και ο θόρυβός της καλύψει τα πάντα, τότε θα γείρω πίσω από την πλάτη σου και θα σου πω «σ’ αγαπώ» για να μην τ’ ακούσεις. Θα σκύψω ανάμεσα στα πόδια σου και θα κεντήσω ένα πρόστυχο ήλιο λίγο πιο πάνω απ’ το μουνί σου.
Να μή ξεχάσεις μόνο το διχτυωτό καλσόν.
Τό ‘χω, ήδη, σκεφτεί ως απόχη όπου κάποτε θα πιάνουμε το χρόνο.