26.3.09

Εσπερινός για δυο μπουζούκια. Από τη Σκάλα του Μιλάνου


Πενιά Νο 1
Από το πηγαίο χιούμορ των ρεμπέτικων και καλών λαϊκών τραγουδιών, καταλήξαμε σε τραγουδιστάκους που υπερασπίζονται το όποιο χιούμορ τους λέγοντας εξυπνάδες της σειράς σε Μενεγάκεια σόου.

Πενιά Νο 2
«Δεν περίμενα νά ‘χεις τέτοια ακούσματα. Απ’ αυτά καταλαβαίνεις πολλά για έναν άνθρωπο» μού ‘παν χθες βράδι, παρασυρμένοι, ίσως, απ’ το «ροκάδικο» της εμφάνισης.
Όμως δέκα χρόνια είναι πάρα πολλά κι εγώ από τα 6 έως τα 15 μου, μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα σε μια ταβέρνα. Του πατέρα μου. Δέκα χρόνια όπου το υποσυνείδητο κατέγραφε πενιές και λαϊκά τραγούδια. (Δεκαετία ’80 έως μέσα ’90, σε καλές ακόμη για την ταβέρνα εποχές - από μουσικής άποψης.)



Πενιά Νο 3
«Εκτός από τον έρωτα μ’ αρέσ’ και το μπουζούκι
Μα εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά.»


Πενιά Νο 4
Εικόνα ανεξίτηλη: Η αρρώστια εκδηλώθηκε για τα καλά Δεκέμβρη του ’90. Εσπευσμένη αναχώρηση των δικών μου για την Αθήνα ("ΕΛΠΙΣ" αρχικά, "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ" στη συνέχεια) για χειρουργείο.
Παραμονή Χριστουγέννων του ’90 κοιμόμαστε (ή μάλλον κάνουμε πως κοιμόμαστε) στο ίδιο κρεβάτι με τη γιαγιά στο πατρικό. Σβηστά φώτα, σκοτάδι. Καταλαβαίνω οτί κλαίει πνιχτά από το ελάχιστο ταρακούνημα του σώματός της που κουνά το στρώμα.
Η αλήθεια είναι οτί 10 χρονώ εγώ, δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω τη σοβαρότητα της κατάστασης.
«Γιατί κλαις;» τη ρωτάω. Μέσα σε λίγες μέρες, σαν κακό όνειρο, είχαμε σπάσει να κάνουμε Χριστούγεννα μισοί εδώ μισοί εκεί.
«Τι να σου πω… –μου λέει- …Είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό μου.»
Αργότερα έμαθα το τραγούδι. Κι εκείνη την παραλλαγή της - απ’ το ανεπαρκές του ντουνιά στο μικρόν της, τότε, ηλικίας μου.
Και, πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή, ο Λειβαδίτης που έγραψε τους στίχους του τραγουδιού, έμελλε να γίνει χρόνια πολλά αργότερα, ο αγαπημένος μου ποιητής…



Οι φωτογραφίες από τα "Ρεμπέτικα Τραγούδια" του Ηλ. Πετρόπουλου

2 σχόλια:

Χ2 είπε...

Στα ποιήματα του Λειβαδίτη έβρισκα ότι υπήρχαν κινηματογραφικά "ρακόρ".Πέρναγε εξαιρετικά και ευρηματικά από τη μία εικόνα στην άλλη.Πρωτοδιάβασα στο στρατό, βράδυ, στην αγρυπνία της επιφυλακής και σημείωνα ό,τι μου άρεσε σ' ένα τετράδιο αγορασμένο από το κυλικείο της μονάδας με εξώφυλλο έναν πεζοναύτη. Κάποτε προσπάθησα να κάνω ένα του ποίημα ταινία, πρωτόλειο ήτανε, δεν τα κατάφερα, το ομολογώ.Και νομίζω πως δεν θα το επιχειρούσα ξανά. Τα ποιήματα είναι για να διαβάζονται. Κάποτε συνειδητοποίησα πως είχα περάσει όλα μου τα καλοκαίρια κάτω από τον ίδιο ουρανό με τον δικό του στη Νέα Μάκρη. Αυτά.

Ένας εκ των Δυο! είπε...

:) Όχι γέλιο. Χαμόγελο. Ζεστότατο.

ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ ΠΡΌΩΡΑ.
(Σε αυτό οφείλονται και τα μηδενικά στα σχόλια)