Blog-Επιταγών

Ωραίο κομμάτι. Και μιας κι αυτή την περίοδο αισθανόμαστε κομματάκι ευάλωτοι, κερνάω ποίημα από το Hall of Fame μου :)

... Πολλά χρόνια αργότερα, αγάπησα άλλη μια γυναίκα. Αυτή την αγάπησα περισσότερο γι’ αυτό και δεν μπορώ να σου την περιγράψω. Προσπάθησα πολλές φορές μα ποτέ δεν κατάφερα να την αποδώσω τέλεια. Θυμάμαι μόνο το χέρι της να γλιστρά στο πρόσωπό μου και μια ελάχιστη φλεβίτσα που παλλόταν διαρκώς, ρυθμικά στην άκρη του λαιμού της. Η αφή μου μόνο έχει κρατήσει τον χτύπο και σχήμα της, όπως κρατούν τα πρόσωπα των νεκρών τις γραμμές της τελευταίας θλίψης και της τελευταίας ευτυχίας τους πάνω στη γη. Αλήθεια, έχεις παρατηρήσει ποτέ τα πρόσωπα των νεκρών; Σαν να προσπαθούν ψηλαφώντας τούτες τις γραμμές να ξεφύγουν από κάπου. Από τον θάνατο τον ίδιο; Από τη ζωή που έζησαν; Απ’ αυτή που θά θελαν να ζήσουν; Κανείς δεν ξέρει.
Κι είναι που οτιδήποτε τελειώνει, μας αφήνει, πάντα, με την πίκρα πως θα μπορούσε νά χε τελειώσει κάπως αλλιώς.