Σταγόνα φως που κατεβαίνει αργά απ’ το λαιμό. Πίσω τα χρόνια ασφυκτιούν μέσα σε μια μνήμη που πονάει όπως κι άν τη γυρίσεις. Κάποτε καβαλάς τις λέξεις και χάνεσαι κι άλλοτε ο κόσμος στενεύει τόσο που συνωστίζεσαι και μόνος σου. Δεν υπάρχει αέρας.
Στο σπίτι αρρώστια. Κανόνες συμπεριφοράς, κρίσης και αγάπης μέσα από θρησκευτικές σελίδες. Άσχημο πράγμα ο φανατισμός. Τον ζω καθημερινά. Δεν υπάρχει αέρας.
Τραβώ την κουρτίνα. Κοιτάζω έξω… Μεσημέρι Κυριακής με άδειο στομάχι, σφιγμένο από καφέδες και τσιγάρα. Στο ρολόι μου έχω περάσει την καινούργια ώρα, στο τηλέφωνο έχω αφήσει την παλιά. Θέλω να πω κι ο χρόνος… Μπα, τίποτα δεν θέλω να πω. Δεν υπάρχει αέρας.
Κι ο Θεός ένα μηχάνημα τεχνητής αναπνοής στα εξωτερικά του κόσμου.
Δεν τον γαμάς κι αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου