Δέκα βήματα εναέριο περπάτημα η απόσταση των κρατητηρίων από το μπαλκόνι. Λαθρομετανάστες συνήθως. Καμιά φορά τα κενά των βλεμμάτων μας διασταυρώνονται και λέω κανά γειά, σπάω κανά χαμόγελο κι άλλοι ανταποδίδουν άλλοι συνεχίζουν την πτώση τους στο ίδιο κενό… Μα σήμερα τόση μοναξιά, τόσο αμίλητο που όταν με αντελήφθησαν να κοιτάω προς τα ‘κεί και έδειξε ο ένας στον άλλο προς το μέρος μου, έτρεξα και κρύφτηκα μέσα στο σπίτι. Σαν από κάποια ενοχή. Που εγώ… Που αυτοί… Δεν ξέρω.
ΙΙ
(Και πάνω που πληκτρολογούσα αυτά τα στανάχωρα, ενεθυμήθην παλαιότερον real διάλογο):
Ντρίίίν (στο κινητό, η μάνα μου απ’ το σπίτι)
-Έλα τι θες…
-Πού είσαι, εδώ είσαι; (γεωγραφική ερώτηση)
-Ναι, τι θες…
-Έχουν έναν από ‘δω πίσω, στα κρατητήρια και κοιτάει συνέχεια κατά ‘δω και παραμιλάει και φοβάμαι.
-…Καλά, πάρε την αστυνομία να τον βάλουν μέσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου