Blog-Επιταγών

α' (Πειρατικό μικρόφωνο μέσ απ'το Κ.ΕΠΙΚ. Λίγο πριν τη δεύτερη μετάθεση.)
«…Είναι κάτι τραγούδια φίλοι μου που μας αρέσουν με την πρώτη ματιά, που λένε. Κεραυνοβόλα. Ούτε που θυμόμαστε πότε τα πρωτακούσαμε. Σε μια ταβέρνα της εφηβείας μας ίσως. Έπειτα για χρόνια πολλά τα ξεχνάμε. Σαν να κοιμούνται μέσα μας. Κι όμως συμβαίνει μ’ αυτά το εξής παράδοξο: συμβαίνει λοιπόν να τα ανακαλεί η μνήμη μας την ώρα ακριβώς που η πιο δυνατή τους εικόνα, τυχαίνει να περιέχει το παρόν μας. Δίχως αυτό να σημαίνει πως τούτο είναι το κύριο ή κάποιο παρακλάδι του κυρίως θέματός τους, μα τυχαίνει κάποτε η πιο σκληρή τους στιγμή, μια λανθάνουσα, ίσως, ποιητική τους παρομοίωση, να παραπέμπει πλαγιομετωπικως σ’ αυτό που ζούμε. Όχι για να νοσταλγήσουμε ή να ονειρευτούμε (για ένα στιγμιαία ολοκληρωτικό παρόν μιλάω) ούτε για να δακρύσουμε ή να ’’σπάσουμε’’, μα για να πάρουμε κουράγιο για κάποια αναπόφευκτη συνέχεια…

Την ώρα λοιπόν που βιώνουμε μια κατάσταση που αναιρεί κάθε μυστήριο, μιας και το τέλος (άρχων του μυστηρίου) βρίσκεται γραμμένο στην άκρη κάποιου δρόμου με ψηφία μιας γνωστής, πολυπόθητης ημερομηνίας, η Σωτηρία Μπέλλου στέκεται κάπου στη μέση αυτού του δρόμου και γδέρνοντας την έμφυτη απόγνωση της φωνής της πάνω στις πέτρες, μας χαϊδεύει παρηγορητικά το κεφάλι.

Σ’ ένα αναμμένο καντήλι που αύριο θα βεβηλώσει τη λήθη…»


Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η απονιά δεν μας πειράζει
εμείς που ζούμε μοναχοί

Τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες
Τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες

Μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι
εμείς που ζούμε μοναχοί
του κόσμου η απονιά δεν μας τρομάζει
θα έρθει και για μας μια Κυριακή

Τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες
Τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες.