Ρήματα μορς

Έξω απ’ την ύλη δεν υπάρχει φόβος, μου λέει. Το ΄χα δει στα μάτια ενός Ιρακινού ποιητή που περπατούσε αμέριμνος στην αγορά ενώ γύρω χαλούσε ο κόσμος. Το βράδυ στο υπόγειο καταφύγιο, τον πλησίασα «Καλά, δε φοβάσαι τίποτα; Ντιπ;» -«Με τόσους προσωπικούς, προαιώνιους φόβους, σιγά μην κρύβομαι κι από τις σφαίρες» μου λέει.
…Εμείς εδώ στην Ελλάδα, γράφαμε στον συνηθισμένο τόνο της αποξένωσης, απευθυνόμενοι στη μοναξιά του άλλου με ρήματα μορς. Κάθε νύχτα σινιάλα… ρήματα μορς… Επιδιώκοντας μια επιβεβαίωση της αυταρέσκειάς μας, για να την κρύψουμε έπειτα βιαστικά στο δήθεν της «συνείδησής μας», που μας επιβάλλει να λέμε τρεις φορές την ημέρα (με γεμάτο, κατά προτίμηση, στομάχι και αραιωμένο σ’ ένα κουταλάκι του γλυκού) το «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης…»
«…Η ποίηση είναι η συντροφικότητα που φθονούμε» μού ‘χε γράψει ο Ιρακινός στην τελευταία μας αλληλογραφία.
Του απάντησα μ’ εκείνο το «Ποιητής είσαι μόνο για όση ώρα γράφεις το ποίημα» του Δήμου και συμπλήρωνα: «…οι υπόλοιπες ώρες σου είναι θέμα παιδείας∙ όχι αυτής των βιβλίων... αυτής των εικόνων μάλλον.»
…Αυτό το τελευταίο μου γράμμα δεν τό ‘λαβε ποτέ. Μου ήρθε ειδοποιητήριο επιστροφής. Δεν πήγα να το πάρω. Έμαθα πως σκοτώθηκε από μια σφαίρα στο στήθος σε κάποια συνηθισμένη βόλτα του στην αγορά∙ δίχως φόβο για το μολύβι που χυνόταν τριγύρω. Μα έτσι, και νεκρός ακόμα, είχε ένα δικό του φόβο μέσα στα μάτια που θα μπορούσες κάλλιστα να τον ξανασκοτώσεις…

(ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ) ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ (ΕΞ ΙΣΟΥ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ) ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ