Blog-Επιταγών

Ότι απομένει από μια σπασμένη φλέβα ευτυχίας…

Την άνοιξη -τού λεγε- οι σιωπές πρασινίζουν, τα λόγια πετάνε ανθούς∙ όμως εκείνος αγαπούσε άλλες εποχές. «Έρωτας είναι αυτό που προσπαθείς –έλεγε με τη σειρά του- και όχι αυτό που υπάρχει.» Μια στιγμή ησυχίας, μάγουλο με μάγουλο, ανάσα με ανάσα – το μυαλό του πήγαινε στο μπαμπάκι στη μύτη του νεκρού. Έπεφτε ένα παραβάν ανάμεσά τους. Στο κρεμαστάρι που υπήρχε στη μεριά της, εκείνη άφηνε τα ρούχα της. Στο τσιγκελάκι της μεριάς του εκείνος άφηνε κομμάτια σάρκας. «Δις Τζούλιαν, οι πρώτοι έσονται έσχατοι» ήθελε να της πει. «Δεν θα καταλάβει» σκέφτηκε μετά. Τελικά της το ‘πε. Κι ας ήξερε…

«…Το να τηρείς αποστάσεις, να προστατεύεσαι, είναι ζωή.
Το να πέφτεις συνεχώς στις ίδιες παγίδες, είναι τέχνη...
-σημείωνε στο ημερολόγιό του.-
Κι επιλογές, δεν υπάρχουν. Κάποιες μικρές παρεκκλίσεις απλά επιβεβαιώνουν τον προσωπικό σου κανόνα. Είσαι, εκ φύσεως με τό ‘να ή με τ’ άλλο.»