Blog-Επιταγών

Πόσο λυπάμαι …
Αυτές η μέρες με στεναχωρούν.
Με εκνευρίζουν ταυτόχρονα.
Αλλά κι από την άλλη μου δίνουν να καταλάβω ποιος είμαι,
Ο πρώτος των παραλόγων ; ο τελευταίος των λογικών ; Ίσως ;
Ο ξένος ;
Μπα , θα είναι κι άλλοι σαν εμένα, δεν μπορεί.
Τρελαθήκανε όλοι ;
Ποιο , μα ποιο λογικό ον ψάχνει να βρει την χαρά και την ελπίδα στην «ανάσταση» λέει του «θεανθρώπου» ; Και μάλιστα, για να αποτρελαθούμε τελείως, την βρίσκουν λέει κιόλας.
Εγώ έχω μόνιμα μέσα μου ένα φως που καίει αγάπη και δημιουργεί ελπίδα, εσείς γιατί δεν το έχετε; Και αν το έχετε γιατί κάθε χρόνο το περιμένετε και απο τα Ιεροσόλυμα;
Είναι η χρήση του δονητή όταν δεν υπάρχει το εργαλείο;
Γιατί στην ζωή του σύγχρονου ανθρώπου έφυγε η χαρά και η ελπίδα από το χαμόγελο του συνανθρώπου ; Γιατί έχουμε ανάγκη από αηδίες και ψέματα για να χαρούμε ;
Γιατί δεν αγαπάει κανείς ; Γιατί δεν αγαπιέται ;
Η αγάπη ξεχειλίζει αυτές τις μέρες. Τηλεμαραθώνιο μου θυμίζει.
Στις πλατείες των χωριών συναθροίζονται οι εχθροί. Εχθροί μεταξύ τους. Ακόμη και εκεί προσποιούνται, δεν θα καταφέρουν να αγαπήσουν ούτε εκεί. Χιλιάδες πυροβολισμοί και βεγγαλικά γιατί κατάφεραν οι εχθροί να μαζευτούνε και ύστερα τέλος, ύστερα ο τρελός γείτονας , η πουτάνα κόρη, ο κλέφτης δήμαρχος, ο απατεώνας δάσκαλος και του κώλου τα εννιάμερα.
Η αλήθεια είναι ότι πυροβολισμούς είχα ακούσει και σε μια αληθινή αγάπη , όταν η Αννούλα χαμογέλασε του Κωστάκη και ήταν σαν να ήρθε η άνοιξη χειμωνιάτικα, δεν τους ένοιαζε τότε κανένας «θεάνθρωπος» , δεν είχαν ανάγκη κανένα ψέμα για να χαρούν. Τότε θυμάμαι ακούστηκαν πάλι πυροβολισμοί. Σκέφτηκα «νωρίς γιορτάζουμε το Πάσχα φέτος».
Είχαν σκοτώσει την Αννούλα, ήταν μικρή για αγάπες και ο παππούς του Κωστάκη αντάρτης , δεν θα δέχονταν δεξιούς στην οικογένεια. Αλλά δεν βαριέσαι θα περάσουν τα χρόνια και κάποιο Πάσχα η αγάπη από την θυσία του «θεανθρώπου» θα μας ενώσει όλους.
Εγώ λοιπόν γιατί πιστεύω ότι αν όλοι ήμασταν καλοί χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν ο χριστιανισμός; Γιατί πιστεύω ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ανάγκη κάποιων να καλύψουν το μαύρο τους χάλι; Τα κενά της ζωής τους; Την αδυναμία τους να μορφωθούν ; Την ανικανότητα τους να κατανοήσουν το λόγο της ζωής ;
Γιατί την συγχώρεση θα πρέπει να μας την επιβάλουν οι «ημέρες που έρχονται» και όχι το υποσυνείδητο μας ;
Μάλλον δεν ξέρω να αγαπάω, το ξέρει μόνον ο Θεός.
Όλα τα παραπάνω απλά προς σκέψη, είτε να σκεφτείτε εσείς είτε να σκεφτείτε "για εμένα" .
.
.
Την εικόνα την έχω δανειστεί από το blog “fallenangel.pblogs.gr”
Ας με συγχωρέσει ο έχων τα πνευματικά δικαιώματα. Το απαιτούν και οι μέρες.