Blog-Επιταγών

Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ

Κουράστηκα πολύ ώς να φθάσω σε τούτη την έρημο. Κάθε ζωή, λίγο πριν ξημερώσει, ένα σμήνος σιωπές με καλούσε από κάποια όαση. Μόλις έσκυβα επάνω της, με έκαιγαν η άμμος και τα λόγια που δεν είπα. Στο βάθος, πίσω απ' τους χρυσαφένιους λόφους, με κοιτούσε o , από αιώνες, μονόπτερος άγγελος. Με κοιτούσε. Ξεμάκραινε. Δεν μίλησα. Δεν του μίλησα ποτέ. 26 αιώνες τώρα αβέβαιος, διστακτικός. Μόνος μέσα σε πλήθος συντρόφων, σιωπηλός μέσα σε πανδαισία λέξεων... Είδα τον άγγελο, πρώτη φορά, να δακρύζει. Γύρισε την πλάτη του και απομακρυνόταν. Το βήμα του είχε κάτι το οριστικό. Τότε παρατήρησα πως του έλειπε και το άλλο φτερό. Καθώς χανόταν ολοένα, έκανα ν’ ανοίξω το στόμα μου, να τον φωνάξω, μα εκείνος γύρισε και μού ριξε μια τελευταία ματιά, γράφοντας με άμμο στον ορίζοντα: ''Κάλιο ποτέ παρά αργά''. Λιποθύμησα...




Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ β'

21:00μ.μ.

Τέλος και για σήμερα η εν οίκω παρουσία μου.
Περιμένω τηλεφώνημα για έξοδο.
Σημαιοστολίστηκα για να αρέσω στους καθρέφτες
που θα συναντήσω απόψε…


21:10μ.μ.

Ήρθε το τηλεφώνημα. Βάζω στις τσέπες μου
τα χρειώδη: τσιγάρα, αναπτήρας, κλειδιά, λεφτά.

Βιαστικά, πριν φύγω, φυσώ το χνώτο μου
στο τζάμι και γράφω:
''Θα τα πούμε αργότερα. Να προσέχεις...''

Χρόνια περιμένω μια απάντηση από την έξω πλευρά.
----------------------------------------------------------------------------------

Σχεδιάζοντας να ποστάρω, ξεχωριστά για κάθε μέρα, κάποια ποιήματα που είχα γράψει κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του 2006, έπιασα να τα ξαναδιαβάσω. Ίσως να ακούγεται λίγο δηθενίστικο και καλά, αλλά ξαναδιαβάζοντάς τα, νομίζω πως, πλήν ελαχίστων σημείων, δεν μου αρέσουν. Αρκετά φορτισμένα συναισθηματικά, θαρρώ πως σήμερα δεν θα μπορούσα να μιλήσω έτσι. Δεν είναι που σκληραίνουν ο καρδιές - είναι που σιγά σιγά συνειδητοποιείς πως εκείνο το "εν αρχή ην ο λόγος", είναι πούτσες μπλε. Τελικά μετά από ώριμη σκέψη (μέχρι να στρίψω τσιγάρο) αποφάσισα να τα ποστάρω, γιατί "αγάπα το ποίμα σου με τα ελαττώματά του" (τον λόγο δηλαδή). Ή όπως θά 'λεγε κι ένας φίλος: "δε γαμείς, αυτά έχω..."