Blog-Επιταγών

1.
Μας πλησιάζει κλασική φλωρόφατσα δημοσίου υπαλλήλου και μας κοτσάρει χαρτί λέγοντας: «μαζεύουμε υπογραφές για το ασφαλιστικό.» Μειδιώντας ελαφρώς, συνεχίσαμε το δρόμο μας προς παρακείμενη σουβλακερί δίχως ο ευγενικούλης κύριος να μας πιέσει καθόλου. (ΣΥΝασπιστής γαρ – πάγια τακτική της, κατά Τζιμάκο, EUROVISION της Αριστεράς.) Ακούγοντας για υπογραφές, εμένα μου ‘ρθε στο μυαλό ο παππούς μου, που τις μέρες στις οποίες νομίζει πως πεθαίνει, στην ερώτηση «τι λέει ρε παππού;» απαντάει: «Σκατά! Υπογραφές μαζεύω...» Τώρα τι σχέση έχει ο θάνατος με το ασφαλιστικό, δεν ξέρω. Θα δω το βράδι ειδήσεις για να μάθω. Αλλά όχι και να υπογράψω, μέρα μεσημέρι, για λογαριασμό των απεργών της Εθνικής Τράπεζας, της ΔΕΗ και των λοιπών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων της χωρας... Σε ποιόν κόσμο βγαίνουν οι χορτασμένοι και ζητούν την υποστήριξη των πεινασμένων για λογαριασμό των χορτασμένων; (Μας καταχωρώ στους πεινασμένους, γιατί όπως προανέφερα, εκατευθυνόμαστο προς σουβλακερί.) Μόλις φάγαμε, επιστρέψαμε για να υπογράψουμε, αλλά , λόγω που χουμε βαρύ κάθισμα στη μάσα, είχε περάσει η ώρα και τα καημένα τα παιδιά τό ‘χανε ξεστήσει το περίπτερο, φεύγοντας δίχως την υποστήριξή μας. Μέσα στην ανασφάλεια μιλάμε. Τη θέση τους στον Αγωνιστικό χώρο των οδών και πλατειών (άλλο πλατειών, άλλο Πλαταιών, μη μπερδεύεστε) είχε πάρει μεσήλικας ζητιάνος, ο οποίος –οποία αδιαντροπιά!- ζητούσε λεφτά. Ενώ οι άλλοι τι ήθελαν, τι ζητούσαν; Μια υπογραφή. Μια υπογραφή. Μια υπογραφή ρε. Για την ασφάλισή τους, την εξασφάλισή τους, την ασφάλεια του μέλλοντός μας. (Για την ιστορία, - μέσα στο όλο ανασφαλές κλίμα της ημέρας, το ξεδιάντροπο ζητιάνο, τον μάζεψε η Ασφάλεια.)

Από την πλατεία του καπνεργάτη στην Καβάλα,
Ένας εκ των δύο, για το blog epitagon.

2.
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν ψηφίζω τίποτα, είμαι δεύτερος
(όπως κοιτάς από δεξιά προς τ’ αριστερά.)

3.

Αναδημοσιεύω τη συγκεκριμένη φωτό, γιατί της βρήκα τίτλο:

"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη βοσκή/παρά 40 χρόνια σε στοίχους και μαντρί"