Blog-Επιταγών

Την ατομοκεντρικότητα.
Την απομόνωση.
Το άγχος που περιβάλλει το κάθε τί μας.
Το οτί ξεφεύγουμε από τα ουσιώδη
και οι ώρες που πιά ασχολούμαστε με πράγματα
που δεν μας εκφράζουν, καλύπτουν σχεδόν
το σύνολο της μέρας μας.
Ο κυνισμός μας μπροστά στους άλλους
και η ταυτόχρονη διαφύλαξη της ευαισθησίας μας
για την πάρτη μας και μόνο
(όσο κι άν ξέρω πιά πως η συγκίνηση
άν δεν συναντήσει το πρακτικό της αντίστοιχο, από μόνη της
δεν αρκεί για τίποτα σ' αυτόν τον ντουνιά.)
Το οτί δεν συμβιβαζόμαστε με τον εαυτό μας
και αναλωνόμαστε συνεχώς σε λάθος "επαναστάσεις"
(η λέξη "συμβιβασμός" είναι η πλέον παρεξηγημένη στο
ελληνικό λεξιλόγιο.)
Τον ξερόλα της γειτονιάς και της καρδιάς μας.

Τέλος πάντων, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα
που βλέπω μέσα μου (κυρίως) και γύρω μου.
Στην σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς ρυθμούς,
αισθανόμενος κάπου στην μέση:

φοβάμαι αυτά που έχουν αποδεχθεί οι παλαιότεροι
και αυτά που αγνοούν οι νέοι.

Κατά τα άλλα, μια ωραία ατμόσφαιρα. Σοβαρολογώ.