18.9.07

Κομμένες σκηνές από την αγύριστη ταινία "Day after Day"


Τον τραβούσαν με κάτι συρματόσχοινα μέσα από ένα πηγάδι. Κόσμος είχε μαζευτεί. Χειμώνας. «Βούτηξε να πιάσει την ηχώ του» είπαν κάποιοι. «Τον βλέπαμε καιρό που κινούνταν μυστηριωδώς γύρω απ’ το πηγάδι» κάποιοι άλλοι. –«Θα εξεταστούν όλα τα ενδεχόμενα» απάντησε ο λακωνικός αρχιμπάτσος πίσω απ’ τα μαύρα γυαλιά του.
Τον έβγαλαν επάνω και τον σκέπασαν γρήγορα-γρήγορα μ’ ένα σεντόνι ματωμένο από την παρθενιά της πρώτης του αγάπης. Πριν χρόνια.
Κάτω, από την πλευρά της παραλίας, ανέβαινε προς το σημείο η ζωή του. Όμορφη γυναίκα. Σεινάμενη-κουνάμενη με τα τακούνια της να χτυπάνε ’’τακ-τακ’’ πάνω στον πανικό του συγκεντρωθέντος πλήθους. Γυμνή από κάτω, με μια καμπαρντίνα μόνο ριγμένη επάνω της. «Δεν μπορείτε να περάσετε κυρία μου.» -«Ένα λεπτάκι μόνο. Να βουτήξω να περισώσω την ηχώ του.» -«Λυπάμαι, δεν γίνεται.»
Η αστυνομία είχε αποκλείσει τον χώρο με κορδέλες.

Τελευταία εικόνα από ‘κεί, ο νεκρός που ανοίγοντας τα μάτια του πάνω στο φορείο, την είδε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους: «Έτσι τον σκότωσα… γι’ αυτό και γι’ αυτό τον σκότωσα… έτσι το σχεδίασα… ήθελα χρόνια να το κάνω…»
κλπ. κλπ. Με κάθε λεπτομέρεια.

Το βράδι την πήρε στο τηλέφωνο η μάνα της: «Πώς μπόρεσες παιδί μου; Τί έγινε; Γιατί; ……………Θα τρελαθώ. Η ζωή του δικού μου παιδιού… φόνισσα! Να μην ξανάρθεις απ’ το σπίτι.»
Λίγο αργότερα τον πήρε στο τηλέφωνο η μάνα του: «Τι έγινε παιδί μου… Το είδα στις ειδήσεις. Ναι, μίλησα μαζί της. Γιατί; Πώς; Πάω να πεθάνω…»
-«Μη φωνάζεις ρε μάνα. Πές μου μόνο, βρέθηκαν σημάδια πάλης;…………………
…Έχει σημασία ρε μάνα, πες μου.»
-«Νά ‘ρθεις απ’ το σπίτι πουλί μου.»
-«Σου μιλάνε ρε μάνα. Βρέθηκαν σημάδια πάλης;»
-«Μα τι σημασία έχει;»
-«Είναι το μόνο που έχει σημασία. Πες μου…» Καμιά απάντηση. Σηκώθηκε, πήρε τα καλά του ρούχα, πού ‘χανε φέρει τα κοράκια να τον ντύσουν, από την κρεμάστρα και άρχισε να ντύνεται. Καθώς φορούσε βιαστικά το πουκάμισό του, ακούστηκε, εξίσου βιαστικά, ένα «ρε δε γαμιέστε» κι οι σφυγμομετρητές της κοινωνίας έψαχναν να βρουν σε ποιόν απευθύνεται. Από τα παράθυρα καταλύοντας με τις παλάμες την γυαλάδα, φάνηκαν κάτι φίλοι που τον περίμεναν.

Στην άκρη της αίθουσας, αόρατη, χαμογελαστή, ολόγυμνη πιά, η ζωή του χτυπούσε αργά στο πιάνο τις πρώτες νότες της μελωδίας κι έμπαινε γλυκά στην σκηνή το soundtrack της κάθε ημέρας του…

Άνοιξε την πόρτα. Σιγά, σταθερά. Βγήκε στον δρόμο. Υπήρχαν συνοδοιπόροι…







(Όχι, δεν ήταν η MGM. Δεν ξέρω πως βρέθηκε το λιοντάρι εκεί)

1 σχόλιο:

Χ2 είπε...

προτείνω το "Η συμμορία Μπελίνι" του Marco Philopat εκδ.Ελευθεριακή Κουλτούρα.Ιδανικό για συνοδοιπόρους.Επίσης την "Αγρια συμμορία" του Σ.Πέκινπα και το "πάλης ξεκίνημα,νέοι αγώνες"

ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ ΠΡΌΩΡΑ.
(Σε αυτό οφείλονται και τα μηδενικά στα σχόλια)