Κοιτώντας κάποιες φορές γύρω και μέσα μου, συνειδητοποιώ πόσο παράλληλα βαδίζουν η σύγχρονη Ιστορία και η ζωή μας.
Κάποτε λοιπόν νιώθω πως είμαι παιδί του εμφυλίου και πως, εν πολλοίς, το μέλλον μου εξαρτάται από το άν θα υπογράψω ή όχι, Δήλωση ενώπιον της, ολοένα και πιο πιεστικής και απαιτητικής, καθημερινότητάς μου.
Άλλοτε πάλι μεταφέρομαι στην εποχή της μικρασιατικής καταστροφής, βλέποντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, με φόντο μια φλεγόμενη ζωή, να ποδοπατούνται σε εξεταστικά κέντρα και Υπηρεσίες για το ποιός θα καταφέρει να πρωτοπιαστεί από τη βάρκα της σωτηρίας, ήτοι του Δημοσίου.
Κατά τα άλλα όλα καλά. - Οι ποιητικές μου εξάρσεις (όταν βρίσκουν χρόνο) γιγαντώνονται. Χθες μάλιστα, παραφράζοντας Σεφέρη, έγραψα: ''...*Το καράβι που ταξιδεύει το λεν ΑΓΩΝΙΑ 007'' και έχω, εξ αυτού, βάσιμες υποψίες πως ο νέος James Bond θα μας σώσει.
Υγιαίνετε...
*Πάνω στον στίχο του Σεφέρη: "Το καράβι που ταξιδεύει το λεν ΑΓΩΝΙΑ 937"
Πέρασαν κι όλας 70 χρόνια φίλε Γιώργο.
1 σχόλιο:
Καλορίζικο και καλά ταξίδια! :)
Με ή χωρίς προορισμό, οι διαδρομές μαζί σας θα είναι η... απόλαυση!
Δημοσίευση σχολίου