Ένα μάτι που γυρίζει μέσα του

Φιλοσοφείς δέκα πράγματα για να πράξεις το ένα από αυτά. Δεν είναι λίγο αν το σκεφτείς. Κι ύστερα παίζει και η συχνότητα με την οποία φιλοσοφείς. Ένας νους πού ‘ναι πλασμένος να φιλοσοφεί είναι εικοσιτετραώρως απασχολημένος και ανταποκρίνεται στον ρου της ζωής με σχετική καθυστέρηση. Εκείνο το βράδι είχα προλάβει να μπω πρώτος στο δωμάτιό μου και να κλειδώσω την αϋπνία μου απ’ έξω. Άκουγα τα νύχια της ωσάν γατίσια να γδέρνονται πάνω στην ξύλινη πόρτα καθώς προσπαθούσε να μπει. Νιαούριζε με άγριες φωνές, προσπαθούσε να χωθεί κάτω απ’ τη χαραμάδα. Δεν καταλάβαινε πως της είχα δώσει υπόσταση και πια δεν ήταν πνεύμα. Άφησα το σώμα μου για λίγο πίσω απ’ την πόρτα σαν βαρύ έπιπλο και μόλις ένιωσα την επιθετικότητά της να καλμάρει, χαμογέλασα χαιρέκακα και έπεσα στο τραμπολινένιο στρώμα που με υποδέχτηκε ήδη αποκοιμισμένο. Ενόσω βρισκόμουν ακόμη ακίνητος μέσα στον εξομοιωτή του τούνελ, άκουγα μακρινά τα ναζιάρικα πια κλαψονιαουρίσματα της αυπνίας. Τότε, σαν συνέχεια από το προηγούμενο εμφανίστηκε ο Φασουλής Φιλόσοφος ως σκιά στον απέναντι τοίχο ύπνου μου:

«Ότι έκανα το έκανα πάντα και μάλλον θα συνεχίζω, εκ φύσεως, να το κάνω καθυστερημένα. - μου λέει-.

Εξάλλου όπως μου ψιθύρισε στ’ αυτί και ο τελευταίος μου ποιητικός έρωτας: ’’Το χιούμορ είναι βραδύτητα. Δεν είναι για βιαστικούς.’’ Θέλω να πω μου άρεσε να φιλοσοφώ τα πάντα ενώ πολλοί γύρω μου βιάζονταν να ζήσουν και όσο μεγάλωναν βιάζονταν να βεβαιώσουν την ηλικία τους.»

Τον κοίταζα με μάτια μεγάλα, έκπληκτα, σαν να βλέπεις για πρώτη φορά τον εαυτό σου στον καθρέφτη, σαν να βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου καθρέφτη. Συνέχισε:

«Έφερνα ανέκαθεν που λες χίλιες σβούρες μέσα στη φαινομενική, αλλά και αντικειμενική μου, στατικότητα. Έτσι έφτανα πάντα αργότερα. Πρόσεξε: όχι αργά˙ αργότερα. Αργότερα προφανώς απ’ ότι κάποιο ανθρώπινο ’’έπρεπε’’. Βλέπεις οι άνθρωποι είπανε τη σοφία εξέλιξη και πιά έχει ο καθένας μία σπίτι του. Εγώ έφτανα πάντα αργότερα. Δεν με πείραζε. Βέβαια αυτό, φορές φορές, είχε το τίμημά του ωστόσο μου άρεσε να προκαλώ ανακατωσούρες στο στομάχι του ρέοντος Χρόνου. Λοιπόν;»

-«Τι λοιπόν;»

-«Θα έρθεις;»

-«Πού;»

-«Να μου ανοίξεις την πόρτα!»

Πετάχτηκα σαν από τον καλύτερο εφιάλτη. Έψαξα μάταια για σημάδια ιδρώτα στο σώμα μου και σκέφτηκα όλες εκείνες τις στιγμές που άργησα διότι είδα την ζωή ως κάτι άλλο. Τελευταία ήρθε στο μυαλό η θεία μου η Γκέλα: «31 χρονώ γομάρι γίνηκες και παιδιαρίζεις! Πότε θα σε παντρέψουμε;» Έβαλα τα γέλια και άνοιξα την πόρτα. Η γάτα μπήκε και κουλουριάστηκε την παλαβή ποιούσα ανάμεσα στα στρώματα γλύφοντας την ουρά της. Άνοιξα τον υπολογιστή και ξεκίνησα να γράφω τούτο το κείμενο:

Φιλοσοφείς δέκα πράγματα για να πράξεις το ένα από αυτά. Δεν είναι λίγο αν το σκεφτείς...