Ουρανεύομαι κυκλίως πάνω απ' την άθλια πόλη και οσμίζομαι της φαντασίας τα αμύριστα.
"Ωχριάς!" πετιέται απ' τ' άλλο ρουθούνι η πραγματικότης.
Είναι κάτι νύχτες που ακούω τις ραφές στις γωνιές τ' ουρανού σιγά σιγά, να ξηλώνονται. Ο ύπνος ξεγλίστρησε στο χάος και ξενυχτώ μ' έναν ήχο από γνώριμο σαράκι: "είδες; έχω και τη μεταφυσική μουσική μου..."
Κάποτε όλα πάνε καλά̇ πολύ καλά. Τόσο που βγαίνουν σε αδιέξοδο.
Και τότε αισθάνομαι καλά̇ πολύ καλά. Σχεδόν οργισμένος.
1 σχόλιο:
εκεί που λες πως οι βελονιές του υπερεαλισμού σ' έχουν κουράσει, πέφτεις πάνω σ' ένα κέντημα που σε κάνει να σταθείς και να το χαζέψεις...
Δημοσίευση σχολίου