Blog-Επιταγών

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο— το μεταξύ φωτεινό
διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή
πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να
κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της
εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία.
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει.
Σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές.
Μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και
μας γκαρδιώνει φυτά, ζώα, ανθρώπους στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες
άναρχες, ακατάλυτες Ορμές. Και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την
πράξη.

Ν. Καζαντζάκης-Ασκητική



Οτιδήποτε το ανθρώπινο τυποποιείται, χάνει ή αποκρύπτει το πραγματικό του νόημα. Η ανθρώπινη σκλαβιά βολεύει την ακίνητη τάξη. Όμως και η καθολική άρνηση, αποτελεί κι η ίδια σκλαβιά.
Αρνούμαι τον Θεό, θα πει κάτι που δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ ξέρω. Αρνούμαι τις παραδοσιακές αξίες, θα πει επίσης κάτι που δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ ξέρω. Κι ας αρνούμαι.
Αρνούμενοι, αρνούμαστε περισσότερο την υποκρισία αυτών που ζητούν να μας διδάξουν και όχι απαραίτητα το ίδιο αυτό που ζητούν να μας διδάξουν. Εκείνοι αγνοούν πως οτιδήποτε υπάρχει, θα εμφανιστεί στην πορεία της ζωής μας και θα μας μιλήσει. Θέλουν να μας το πουν απ’ τα πριν.
Αρνούμενοι, αρνούμαστε περισσότερο τον τρόπο που αποδέχονται ορισμένα πράγματα τα ευνουχισμένα μυαλά. Την καπηλεία της ζωής πριν τη ζύμωσή μας με τις χαρές και τις πίκρες της.
Αγνωστικιστής μέχρις αποδείξεως γνώσης, είναι κάτι νύχτες που ακούω τις ραφές στις γωνιές του ουρανού, να ξηλώνονται. Αρπάζω κι εγώ και τραβώ να τον κατεβάσω. Μόνο η περιέργεια γεμίζει τις φλέβες μου με αίμα και κρατά την ψωλή μου όρθια πλάι στη ζωή.
To όραμα τελεί εν επεξεργασία...