1.
Δεν είν’ η πείνα που κάνει άνθρωπο να τρώει άνθρωπο. Η απελπισία είναι.
Δεν είναι ένστικτο. Αίσθηση είναι
Και συνήθως επισκέπτεται τους κάργα χορτασμένους.
2.
Τη φάση των μπλόγκς σε σχέση με το γράψιμο, διαπιστώνω πως δεν καταφέρνω να τη διαχειριστώ καθόλου καλά. Αντιθέτως έχω οδηγηθεί σε μια προχειρότητα την οποία μάλιστα με συλλαμβάνω πολλές φορές να τη «διαφημίζω» και καλά ως «άποψη.» Σκατά στα μούτρα μου.
3.
Επιπλέον, νιώθω να έχω παρεκκλίνει προς μια ηθικολογία που, δίχως απαραίτητα να την παίρνω πίσω, (καθότι η μαλακία πάει σύννεφο εδώ μέσα) με οδηγεί με τη σειρά της σε ξινά γραψίματα και μου χαλάει κάθε περαιτέρω διάθεση για γράψιμο.
4.
Θυμάμαι κάποτε τον τρελολαγό Σαχτούρη να λέει: «Το μόνο που έχω να πω είναι πως δεν βοηθάει καθόλου τον ποιητή η παρουσία του σε εκδηλώσεις και συμπόσια.» Στο διαδίκτυο λοιπόν, με τόσο ποιητομάνι πού ‘χει μαζευτεί (μηδέ εμού εξαιρουμένου) αισθάνομαι σαν σε ένα καθημερινό συμπόσιο όπου ο τεράστιος όγκος ποιημάτων, συζητήσεων, θεωριών, γνωμικών, αποφθεγμάτων, πώλησης (ή «επιβολής») τρέλας κλπ. κλπ. με έχει κουράσει ενώ κι εγώ ο ίδιος λειτουργώ σαν το παιδί που κάνει εκείνο ακριβώς που του λες «μή!»
5.
Ο διαδικτυακός μου ενθουσιασμός σε σχέση με την ποίηση παρήλθε. Για την ώρα δεν έχω τίποτα παραπάνω να πάρω και δεν έχω (εδώ και καιρό) τίποτα παραπάνω να δώσω. Δεν ξέρω αν η επιστροφή συγγενέυει με την αλλαγή, ωστόσο θα την επιχειρήσω μετρώντας τη μαρκαδορένια γλίστρα στο χαρτί και με μισάνοιχτο το στόμιο του ιντερνετικού χάους - το οποίο μου έδωσε μεν πολλά μα θα προτιμούσα σε ένα πιο εκτεταμένο χρονικό διάστημα και σε λιγότερο όγκο ώστε να τα προλαβαίνει ο επεξεργαστής μου.
Με όλα αυτά, δεν επιχειρώ κάποια «ηρωική έξοδο.» Απλά λέω αυτά που εδώ και μήνες σκεφτόμουν και δεν αφορούν κανέναν άλλο παρά το δικό μου γράψιμο στην εποχή των μπλόγκς το οποίο καιρό πιά, τελεί εν συγχύσει.
ΥΓ:
Ως υπέρμαχος της άρσης της μονιμότητας, μπορεί αύριο να την δω αλλιώς και να επιστρέψω γράφοντας τις ίδιες μαλακίες. Είπαμε: οι τελείες με μολύβι και με τη λόγχη της σβήστρας πάντα κολλημένη στο πλευρό τους. Το μπλόγκ θα είναι φυσικά εδώ δουλεύοντας, ας πούμε, στο ρελαντί με τίποτα βιντεάκια, φωτογραφίες ή
κομματάρες όπως το παρακάτω. Ναι eryx, γαμούν και οι Jefferson και η Γκρέις :)
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ
Ο Fred έφυγε ένα μεσημέρι φθινοπώρου. (Η λέξη ’’έφυγε’’ δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απ’ αυτό που λέει). Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του σακακιού του και ακολούθησε την κατεύθυνση πού ‘χαν πάρει οι σκιές των δέντρων.
Οι φθινοπωρινοί περίπατοι ήταν οι αγαπημένοι του, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί. Με τη σειρά μου κατάλαβα πως η αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη: ’’αγνοούμενος’’. «Μην ανησυχήσεις –μου είπε φεύγοντας- μια μέρα θα επιστρέψω και θα σου χτυπήσω την πόρτα.». «Πότε;» τον ρώτησα.
-«Όταν δεν θα είσαι μέσα» και γέλασε με όλο του το πρόσωπο σαν να ‘βλεπε την εικόνα μπροστά του.
Από το καταραμένο Action Εστί
Δεν είν’ η πείνα που κάνει άνθρωπο να τρώει άνθρωπο. Η απελπισία είναι.
Δεν είναι ένστικτο. Αίσθηση είναι
Και συνήθως επισκέπτεται τους κάργα χορτασμένους.
2.
Τη φάση των μπλόγκς σε σχέση με το γράψιμο, διαπιστώνω πως δεν καταφέρνω να τη διαχειριστώ καθόλου καλά. Αντιθέτως έχω οδηγηθεί σε μια προχειρότητα την οποία μάλιστα με συλλαμβάνω πολλές φορές να τη «διαφημίζω» και καλά ως «άποψη.» Σκατά στα μούτρα μου.
3.
Επιπλέον, νιώθω να έχω παρεκκλίνει προς μια ηθικολογία που, δίχως απαραίτητα να την παίρνω πίσω, (καθότι η μαλακία πάει σύννεφο εδώ μέσα) με οδηγεί με τη σειρά της σε ξινά γραψίματα και μου χαλάει κάθε περαιτέρω διάθεση για γράψιμο.
4.
Θυμάμαι κάποτε τον τρελολαγό Σαχτούρη να λέει: «Το μόνο που έχω να πω είναι πως δεν βοηθάει καθόλου τον ποιητή η παρουσία του σε εκδηλώσεις και συμπόσια.» Στο διαδίκτυο λοιπόν, με τόσο ποιητομάνι πού ‘χει μαζευτεί (μηδέ εμού εξαιρουμένου) αισθάνομαι σαν σε ένα καθημερινό συμπόσιο όπου ο τεράστιος όγκος ποιημάτων, συζητήσεων, θεωριών, γνωμικών, αποφθεγμάτων, πώλησης (ή «επιβολής») τρέλας κλπ. κλπ. με έχει κουράσει ενώ κι εγώ ο ίδιος λειτουργώ σαν το παιδί που κάνει εκείνο ακριβώς που του λες «μή!»
5.
Ο διαδικτυακός μου ενθουσιασμός σε σχέση με την ποίηση παρήλθε. Για την ώρα δεν έχω τίποτα παραπάνω να πάρω και δεν έχω (εδώ και καιρό) τίποτα παραπάνω να δώσω. Δεν ξέρω αν η επιστροφή συγγενέυει με την αλλαγή, ωστόσο θα την επιχειρήσω μετρώντας τη μαρκαδορένια γλίστρα στο χαρτί και με μισάνοιχτο το στόμιο του ιντερνετικού χάους - το οποίο μου έδωσε μεν πολλά μα θα προτιμούσα σε ένα πιο εκτεταμένο χρονικό διάστημα και σε λιγότερο όγκο ώστε να τα προλαβαίνει ο επεξεργαστής μου.
Με όλα αυτά, δεν επιχειρώ κάποια «ηρωική έξοδο.» Απλά λέω αυτά που εδώ και μήνες σκεφτόμουν και δεν αφορούν κανέναν άλλο παρά το δικό μου γράψιμο στην εποχή των μπλόγκς το οποίο καιρό πιά, τελεί εν συγχύσει.
ΥΓ:
Ως υπέρμαχος της άρσης της μονιμότητας, μπορεί αύριο να την δω αλλιώς και να επιστρέψω γράφοντας τις ίδιες μαλακίες. Είπαμε: οι τελείες με μολύβι και με τη λόγχη της σβήστρας πάντα κολλημένη στο πλευρό τους. Το μπλόγκ θα είναι φυσικά εδώ δουλεύοντας, ας πούμε, στο ρελαντί με τίποτα βιντεάκια, φωτογραφίες ή
κομματάρες όπως το παρακάτω. Ναι eryx, γαμούν και οι Jefferson και η Γκρέις :)
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ
Ο Fred έφυγε ένα μεσημέρι φθινοπώρου. (Η λέξη ’’έφυγε’’ δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απ’ αυτό που λέει). Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του σακακιού του και ακολούθησε την κατεύθυνση πού ‘χαν πάρει οι σκιές των δέντρων.
Οι φθινοπωρινοί περίπατοι ήταν οι αγαπημένοι του, όπως μου είχε εκμυστηρευθεί. Με τη σειρά μου κατάλαβα πως η αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη: ’’αγνοούμενος’’. «Μην ανησυχήσεις –μου είπε φεύγοντας- μια μέρα θα επιστρέψω και θα σου χτυπήσω την πόρτα.». «Πότε;» τον ρώτησα.
-«Όταν δεν θα είσαι μέσα» και γέλασε με όλο του το πρόσωπο σαν να ‘βλεπε την εικόνα μπροστά του.
Από το καταραμένο Action Εστί
