Blog-Επιταγών

Η πόλη τοπίο στην ομίχλη.

Ώρα που κι ο θάνατος μπορεί να περάσει στο ντούκου.

Το βάδισμά μου ένα μικρό γουργουρητό στα σπλάχνα της...

Άλλο ένα. Κι άλλο ένα.

Ψηλά, μια πελώρια πεταλούδα κίτρινη,

Σαχτούρεια,

Ανοίγει τα φτερά για να πετάξει

Ή για ν'αγκαλιάσει. Το ίδιο κάνει.

Όχι, όχι, καθόλου αντίθεση. Το ίδιο κάνει.

Αφού σας τό πα - δεν είμ' εδώ, δε μ' αγγίζει τίποτα.

Είμαι απλά ο κλέφτης της επόμενης στιγμής

Ακόμη κι όταν πρόκειται για τη ζωή μου...

Η πόλη τοπίο στην ομίχλη.
Εγώ, η σκιά μου,
Παρκαρισμένα περιπολικά,
Οι φανοστάτες,
Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο,
Ένα σκυλί που κοιμάται στο εξωτερικό χαλάκι του αρτοποιείου
Κι ένα άλλο που με κοιτάει
Σε στιλ "τί κοιτάς ρε μαλάκα βραδιάτικα;"

Ώρα 4παρά του Νοέμβρη.
Εαυτέ μου,
Τί σάρκα ξοδεύεις για να μή σε βλέπω...