*ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΟΝ
Γράφοντας ποιήματα είναι σα να κρατάς
ένα βότσαλο, σφιχτά, πάνω απ' τη θάλασσα.
Τα νερά είναι όπως πάντα ήσυχα, λιμνάζοντα....
Μόλις όμως πεθάνεις, τα νεύρα
με μιας χαλαρώνουν,
το χέρι ξεσφίγγει
κι αφήνεται εκείνη η πέτρα να πέσει
απαλά μες το νερό,
ανοίγοντας αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους,
τα λόγια, τις εικόνες σου
προς πάσα κατεύθυνση.
Και τότε ναι, "φώτα! Ησυχία παρακαλώ"
απαιτείται σεβασμός στο έργο του νεκρού.
Του νεκρού...
Του νεκρού...
*ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΣΤΗ ΧΑΣΗ & ΣΤΗ ΛΕΞΗ" Ή ΑΛΛΙΩΣ (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ): "ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ". ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2005 ΜΕ ΨΙΛΟΤΑΚΟΥΝΟ ΚΑΙ ΞΩΒΥΖΟ ΣΤΟ ΒΑΡΔΑΡΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ HOTEL CAPSIS.
6 σχόλια:
Αθανάσιε είναι φοβερό!!
Συγχαρητήρια!
ps:μην πάει το μυαλό σου αλλού
το κείμενο με τον αστερίσκο εννοώ κάτω από το ποίημα.
[χαζό αστείο]
μου αρέσει
αφήστε κανένα μέιλ λέμεεεεεε
Εμένα μ' αρέσει περισσότερο ο ίδιος ο αστερίσκος. Σαν οντότητα εννοώ. Αυτόνομη. Μια ομάδα μόνος του. :)
Το mail το έχει η Πέννυ, είπε θα σου το δώσει.
εντάξει,ευχαριστώ πολύ.
έστειλα,τώρα ας κάνει κάποιος αποδοχή ντε!
Δημοσίευση σχολίου