۞
Έπειτα οι ζωές των εραστών έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Διαμελίστηκαν κάτω απ’ το στήθος, μέτρο το μέτρο, τα βέλη της πυξίδας. «Και δως ημίν Κύριε…»
۞
Η ύπαρξή μας υφαίνει τον ιστό της στις γωνιές των γεγονότων. Αργά. Χρόνια τώρα. «Δως ημίν Κύριε…»
۞
Εκεί, στο σκοτεινό δάσος –ώρα 12 και μισή τη νύχτα- του ‘δωσε το σουγιά. «Αν χαράξεις, του λέει, κάτι στον κορμό του νεογέννητου δέντρου, μεγαλώνει για πάντα μαζί του…» Εκείνος έφερε το σουγιά στο λαιμό του και μ’ ανοιχτά τα μάτια, τον έσπρωξε μέσα. Τριάντα ολόκληρα χρόνια τώρα, 18 χρονώ. Η κοπέλα κοντεύει τα πενήντα. «Ημίν Κύριε…»
۞
Νυχοπατώντας πάνω στην ξύλινη μπάρα, ο χορευτής του μπαρ διηγιόταν την ίδια πάντα ιστορία. Εκείνη που τελείωνε με τον Οκτάβιο να λέει στον θεό: «…Οδεύω συνεχώς προς κάποιο όριο. Το βλέπω μα δεν μπορώ να το ξεδιαλύνω. Θα πρέπει να κοιτάξω απ’ τον γκρεμό…να κοιτάξω τον γκρεμό… Κύριε… Κύριε;;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου