15.6.09



Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.

Από τους λίγους έντεχνους που (εξ ενστίκτου) πιστεύω πως δεν παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους. Άκουσα από αρκετούς φίλους ιστορίες για τζερτζελέδες και σωστά πανηγύρια (ειδικά ο Μπίλης με τον στομφώδη τρόπο του :) Επείσθην να ταξιδέψω την Τετάρτη το βράδι ως το Θέατρο Γης.

1 σχόλιο:

Ένας εκ των Δυο! είπε...

Διορθώνω: Θέατρο Δάσους.
Και
συμπληρώνω: ακούσαμε-είδαμε δύο κομμάτια υπό ψιλόβροχο, δυνάμωσε η βροχή, ακολούθησε χαλασμός, η συναυλία διεκόπη.
Ραπόρτο εξόδου: τραβάω ψιλομπινελικιάζοντας προς την έξοδο και ενώ έχει, μόλις, αρχίσει δυνατούτσικη βροχή, ένα πιτσιρικάκι 6-7 χρονώ κουνώντας ρυθμικά τα χέρια του, φωνάζει: βρέε-ξε, βρέεξε...
Αυτό που λένε δηλαδή οτί "κηδεία χωρίς γέλιο δε γίνεται."

ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ ΠΡΌΩΡΑ.
(Σε αυτό οφείλονται και τα μηδενικά στα σχόλια)