Blog-Επιταγών

Τη δεκαετία του 1960, μπροστά στον επαπειλούμενο πολιτισμικό ιμπεριαλισμό που μεταφραζόταν σε πληθωρική παρουσία της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας, (κινηματογραφικές ταινίες - τηλεοπτικά προγράμματα και γενικότερα διάφορα οπτικοακουστικά προιόντα) πολλές ευρωπαικές κυβερνήσεις προχώρησαν σε πολιτική περιορισμών με την επιβολή ποσοστώσεων επί της εισαγωγής και προβολής αμερικανικών προιόντων μαζικής κουλτούρας. Στην επιβολή της πολιτικής αυτής, συνέτεινε η σύμπνοια που παρατηρήθηκε στις απόψεις συντηρητικών και αριστερών κριτικών-θεωρητικών της εποχής.

Σήμερα αντιθέτως, για ευνόητους λόγους (για όποιον ζει στο σήμερα), δεν υπάρχει τίποτα για να απειληθεί.
Και κυρίως, για να έρθω στα δικά μας, δεν απειλείται η γλώσσα μας μιας και όλες αυτές οι πρωτοπόρες ιδέες της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας, αναπλάθονται ως version στα Ελληνικά. Η Μαρία η άσχημη είναι Ελληνίς με ονοματεπώνυμο, ουδεμία σχέση έχει με την Αμερική. Το ίδιο ο Νίνο Ξυπολητάς, ο Καραφώτης κ.α. οι οποίοι τραγουδούν, σαφώς, ελληνικά. Το ίδιο τα δακρυσμένα ελληνικά μάτια που βρίσκουν σε ζωντανή σύνδεση τους συγγενείς τους 3ο χρόνια μετά. Μένει να δούμε τον παπά-Τσάκαλο σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, να προσεύχεται με το κοινό του πραγματοποιώντας live εξορκισμούς στο στούντιο. Δεν με πειράζουν όλα αυτά. Εξ άλλου βασικό υποστήλωμα αυτού του συστήματος, χρόνια τώρα, είναι η ανίκητη βλακεία και το απαίδευτο του κόσμου.

Η μόνη μου απορία αφορά τους σύγχρονους κριτικούς-πνευματικούς ανθρώπους της χώρας.
Είναι, άραγε, υπαρκτά πρόσωπα;