Σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής μας απο τη Θεσσαλονίκη, μας συντρόφευαν τρομερές αστραπές. Αρχής γενομένης απο μια κίτρινη φλέβα, διακλαδούμενη στο βάθος του ορίζοντα, χάρασσαν συνεχώς τομές μέρας μέσα στη νύχτα.
Θα μπορούσες να την πεις χαμένη μέρα.
Η ήττα (παρ' ότι, μαθημένοι στα ξενερώματα, ομαλή η πτώση) η απίστευτη βροχή, η ψύχρα...
Ωστόσο ρίχτηκα με βουλιμία σε πολλά πράγματα.
Στα τσιγάρα, τους γύρους, τις ρετσίνες, το χαβαλέ.
Και κυρίως αυτό το ποστ είναι για την κοπέλα δίπλα μου στην κερκίδα που κατά τη διάρκεια του ματς (σε αντίθεση με το ευπρεπές παρουσιαστικό της)έβριζε χυδαιότατα τους πάντες μέσα στον αγωνιστικό χώρο (π.χ. σε σέντρα που περνάει ανεκμετάλευτη πάνω απ' το κεφάλι του Μουσλίμοβιτς: "πήδα γαμώ τη μάνα σου") προσφέροντάς μου παραληρήματα νευρικού ξεκαρδίσματος.
Ναι, ρίχτηκα με βουλιμία σε πολλά πράγματα.
Αλλά κάτι αστραπές ρε πούστη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου