Blog-Επιταγών

Κάποτε οι μοναχικοί δρόμοι φωτίζονται κι ανατέλλουν όλοι οι δρόμοι.
Αν ξύσεις μ’ ένα μαχαίρι τη φλούδα του κορμιού σου, στάζουν αγγίγματα, παρελθόντα χάδια. Τι τα θες;
Ο σχοινοβάτης διασχίζει το θάνατό του πάνω σ’ ένα ποδήλατο. Κοιτά χαμηλά. Δε ζαλίζεται. Ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα πτώση. Το ξέρεις.
Φταίει καμιά φορά που διαλέγεις το δύσκολο δρόμο. Γιατί ανέκαθεν υπήρχαν δυο ειδών δρόμοι: εκείνοι οι ήδη χαραγμένοι που ακολουθείς (και η αισθητική σου μπλέκεται στο traffic) και εκείνοι που τους χαράζεις ο ίδιος και σε ακολουθούν.
Κι απ’ τους ανθρώπους, εκείνοι που σ’ αγάπησαν, κατάλαβαν πριν ξεστομίσεις το παράπονό σου…



Η ελληνική επαρχία κοιμάται. Ξυπνάει τα σαββατοκύριακα και ξεσαλώνει σε στιλ πρωινάδικου της τηλεόρασης.
Η απούσα αισθητική της στιγμές στιγμές με πληγώνει, με προσβάλλει, με εξοργίζει. Αν η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, «τα στριμώχνει με σημαδεμένη τράπουλα στο Θανάση» κατά την Γώγου, η επαρχία της είναι ένας απέραντος Κρόνος. Είναι άλλου είδους αγώνας εδώ.
Κι αντί για συλλογή φίλων στο facebook, προτιμώ μια συλλογή με καινούργια ποιήματα.

*"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

**"...και κανένα αληθινό παιδί δεν ακούγεται σ' αυτή τη χώρα του αναποδογυρισμένου θανάτου."


*Γ. Χειμωνάς
**Τ. Σινόπουλος
Την υπέροχη αυτή ελληνική σημαία, επετύχαμε καθαρά Δευτέρα να κοσμεί το κτίριο της κοινότητας του χωριού Ακροπόταμος στην Καβάλα. Εύγε!