Οι ήρωές μου έχουν πεθάνει. Σε μια τουαλέτα με γραμμένα συνθήματα, σ' ένα τυχαίο κρεβάτι, ξαπλωμένοι πρόχειρα με τα ρούχα σε κάποιο μπαουλοντίβανο. Έχουν πεθάνει. Έξω ένα φεγγάρι ανατριχιάζει την πλάση κι αισθάνεσαι τόσο ελάχιστος σαν μόλις να εκπλήρωσες ένα μεγάλο σου όνειρο και παρ' όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται.
Βγαίνω στο πάλκο της λύπης μου και τραγουδώ "Ένα τραγούδι πες μου ακόμα". Τα παλιά πρόσωπα κάνουν πως δε με θυμούνται. Κοιταζόμαστε. Τα βλέμματα δεν ψεύδονται ποτέ. Προσπαθώ να προλάβω τα στόματα που πάντα κρατάνε τους τύπους. Πριν ακούσω: "τί κάνεις εσύ, καλά είσαι; πώς τα περνάς;" τραγουδώ ακόμη δυνατότερα "και βάψ΄ τον ήλιο με μαύρο χρώμα"
Άλλοτε διασχίζω κάθετα ένα ανθισμένο κήπο και συλλογιέμαι τους δρόμους απ΄ τους οποίους δεν πέρασα στη ζωή μου. Ξάφνου ένα τρένο ανοίγει ταχύτητα πάνω σε ράγιες από τριαντάφυλα κι αφήνει πίσω, μαδώντας τα, ένα άρωμα από νοσταλγία. Αρχίζω να θυμάμαι: μαύρα χέρια, ματωμένοι αγκώνες, ματωμένα γόνατα. Φέτα ψωμί με ζάχαρη στο χέρι κι απ΄ το πρωί στους δρόμους. Σ΄τό χω ξαναπεί - σαν τσιγγανάκι του Κουστουρίτσα. Δε θα στο ξαναπώ: "ένα τραγούδι πες μου ακόμα και κάν΄τα όλα λάσπη και χώμα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου