Υαλογραφία λουτρού

Πώς είχε πυκνώσει ο αέρας απ' τις μυρωδιές των μύρτων κι απ' τους πρησμένους ατμούς. Κι αυτός, κλεισμένος κι όλας μέσα στο δίχτυ, βλέποντας ψηλά, το παράθυρο. Στο θαμπό τζάμι σχεδιασμένο το λευκό καμπαναριό. Το σχοινί της καμπάνας, πιθανόν κρατημένο απ' το μεγάλο, αόρατο χέρι, δονήθηκε άξαφνα κι αντήχησε δοξαστικός ο άτμητος ήχος ανάμεσα στις λάμψεις των σπαθιών και στα απασμένα κατάρτια απ' τα καράβια της επιστροφής.
Το ξέρεις -ψιθύρισε- εκείνο που επιζεί του θανάτου σου, είναι αυτό που στερήθηκες στη ζωή σου.

(Γιάννης Ρίτσος, Γραφή τυφλού.)