Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις στις ξεχασμένες ιστορίες, μες στα στενά της Αττικής και σε παράνομες πορείες. Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις στο παρελθόν σου να γυρίσεις, κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις τώρα θα θέλεις να το ζήσεις. Θ' αναζητάς μα δεν θα βρίσκεις το σφυγμό σου, στον πυρετό της προσδοκίας θ' αγρυπνάς. Θ' αναζητάς κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς. Συνθήκες, μέτρα και σταθμά θα προσπαθείς ν' αποκηρύξεις και θα ζητάς μες στα τυφλά ό,τι φοβήθηκες ν' αγγίξεις. Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις στις σκοτεινές σου αναμνήσεις, σε δρόμους της επιστροφής που μόνη διάλεξες να κλείσεις. Θ' αναζητάς μα δεν θα βρίσκεις το σφυγμό σου, στον πυρετό της προσδοκίας θ' αγρυπνάς. Θ' αναζητάς κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς.
i Μην παραξενεύεσαι που βλέπεις -κι ίσως και να ‘ναι- εύκολες οι συμβουλές κι οι λύσεις για τις ζωές των άλλων. Ο χρόνος και τα γεγονότα του είναι όντως κάτι πολύ διδακτικό όταν δεν έχει να κάνει με τη ζωή του μαθητευόμενου. Ξεχωριστά στον καθένα μας για τον εαυτό του κυριαρχεί μια δική του νομοτέλεια παρά η εμπειρία του.
ii Ταξιδιωτικά ημερολόγια τεσσάρων τοίχων. Καμιά ζωή δεν είναι φτιαγμένη. Μή εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο καθείς κι οι δαίμονές του…
Πήρα στο τηλέφωνο που έχει από κάτω και μου έστειλε και προσπέκτους!
... Δείτε η συγκεκριμένη πελάτης τι αξία δίνει στο πεντάευρω της! έ βρε κοπέλα μου! Δεν είναι και για χόρταση! ...
22.7.08
ΠΑΡΑΣΧΟΣ (από το μικρόφωνο του πειρατικού του σταθμού):
«Λένε πως οι άνθρωποι που είναι πιο δύσκολοι απ’ όλους στο να τους καταλάβεις, είναι αυτοί που παθιάζονται με πολλών ειδών μουσικές όμως μόνο ένα εξ αυτών των παθών βγάζουν, ως εικόνα, προς τα έξω. Μη με ρωτήσετε γιατί… Οι φίλες της καταλόγιζαν στη Μαρία τ’ ότι ασχολούνταν υπερβολικά με τα δυσνόητα αυτού του κόσμου αφήνοντας προκλητικά στην άκρη τα ευνόητα. Συνδεόμενος για ένα μικρό διάστημα μαζί της και ως αγράμματος ψυχολόγος, κατάλαβα πως δεν παραμελούσε καθόλου τα ευνόητα∙ απλά επέλεγε η ίδια να τα ανάγει κάποιες στιγμές σε δυσνόητα δίνοντας μ’ αυτό τον τρόπο νέο ενδιαφέρον στη ζωή της όταν καταλάβαινε πως το νερό των πολύτιμων ημερών της κυλούσε άσκοπα στο αυλάκι του: ’’τί λέει;’’ –’’τί να πεί;’’ Από παππού και γονείς στην Αμερική η οικογένεια της Μαρίας. Από τη εποχή που το μόνο που γνώριζαν οι περισσότεροι Έλληνες για την χώρα που άλλαξε τον ρου των ονείρων, ήταν οι λάντζες της Αστόρια. Ήρθε μόνη της στα 22 στην Ελλάδα κουβαλώντας μαζί της μόνο ένα πτυχίο πληροφορικής και δυο παλιά βινύλια της Ρίτας (αγάπη της μητέρας της). ’’Ίσως τελικά να μην ήταν και τόσο φίλες μου’’ μου είπε και τότε θυμήθηκα τη φράση της Σαντάλ στον Ζαν-Μαρκ (συζητώντας για το φύλο της φιλίας): ’’η φιλία είναι ο ρομαντισμός των ανδρών’’ ή κάπως έτσι.
Να παίζει το τρανζίστορ τ’ Αμερικάνικα λοιπόν. Για την Μαρία, που την αποχωρίστηκα κάποιο βράδι, πριν από χρόνια, στην Κομοτηνή. Η αποψινή νύχτα μου εκμυστηρεύθηκε, πριν λίγο, πως μας κοιτάει πίσω από ένα παράθυρο στα σύννεφα…»
Before you slip into unconsciousness Id like to have another kiss Another flashing chance at bliss Another kiss, another kiss
The days are bright and filled with pain Enclose me in your gentle rain The time you ran was too insane Well meet again, well meet again
Oh tell me where your freedom lies The streets are fields that never die Deliver me from reasons why Youd rather cry, Id rather fly
The crystal ship is being filled A thousand girls, a thousand thrills A million ways to spend your time When we get back, Ill drop a line
*Κομμάτια του κειμένου έχουν χρησιμοποιηθεί. Ας πούμε πως είναι μια τελική μορφή-ίσως στο συναίσθημα που μου γέννησε το παρόν κείμενο και τα φανταστικά του πρόσωπα.
17.7.08
Σ'όλη μου τη ζωή θα με ακολουθεί εκείνο το:
"Κασκαντέρ Ταρζάν και Τσίτα Κομπαρσάρα Κομπαρσίτα Ήρωας και μα'ι'μουδίτσα Καλλιτέχνης πουτανίτσα"
του Πανούση. Ένα αιώνιο ερωτηματικό. Άν μπορούσα να ζητήσω κάτι, θά 'ταν λίγα λεπτά προσωπικής διαύγειας λίγο πριν από το τέλος. Γιατί άν κάτι αξιώνω από μένα για μένα, είναι, επίτέλους, μια διακριτική αποχώρηση. Για την ώρα με καταχωρώ στους πομπώδεις μαλάκες που γράφουν ποιητικούς επιλόγους χωρίς να γράψουν έργα (σε πολλά επίπεδα.)
Αμέριμνος, μ’ εκείνη την ωραία, βαθύτατη αμεριμνησία του σώματος (ίσως απόληξη πανάρχαιου πανικού), με γυμνά πόδια, σα γανωτζής ατσίγγανος, μονάχος, άπατρις, γανώνει με πρώτη του ύλη το κάτουρο, στις αυλές απ’ έξω, παλιά σαρκώματα – μουνιά, ψωλιά, κωλομέρια. Κι ύστερα, ξαναμμένος, γυμνόστηθος, πανέμορφος, κρατώντας ανάστροφα ένα μεγάλο, καλογυαλισμένο πουλί στα δυο του χέρια μας ρίχνει τις ανταύγειες του ήλιου στα μάτια. Πριν προφτάσουμε να βάλουμε τα γέλια, μας παγώνει, πρώτο, το δικό του γέλιο, καθώς, λάμποντας όλος απ’ το φέγγος των δοντιών και των μυώνων του ρίχνεται στο χορό, χτυπώντας το πουλί του σα ντέφι πάνω απ’ το κεφάλι κολαρισμένων πουσταράδων και φοιτητάκων του κώλου, που με όψη ποιητή αντικαθιστούν, χρόνια τώρα, την ποίηση με την διαφήμιση αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές της ανασφάλειας μας, της καθημερινής ανταγωνιστικότητας των night club.
Χυμένη σε μια τεράστια κουνιστή καρέκλα στην αμμουδιά με ένα δάχτυλο του χεριού ελαφρώς μέσα στο στόμα της. Από αυτές που λες αν της πεις καμιά αόριστη εξυπνάδα (λέμε τώρα) θ’ αρχίσει να σου δείχνει το μουνί της και θα σου λέει: νά η ποίηση. Οι από δίπλα γυναικοπαρέες την κόβουν με μισό μάτι κι ένα «μμμ…» υποτιμητικό και καλά παλεύει να μην κατέβει ως τα χείλη τους. Όμως είναι μεγάλο ζήτημα σ’ αυτή την ζωή τα ανάποδα μηνύματα στους δίσκους των φαινομένων. Έτσι λοιπόν κάτι τύποι που πλησίασαν «το μουνί» συνειδητοποίησαν πως η απόσταση τελικά είναι, μάλλον, θέμα διάστασης. Καθότι το να προσαρμόζεις μή φυσιολογικά τη συμπεριφορά σου περιμένοντας, εκ των προτέρων, μια μή φυσιολογική συμπεριφορά από τον απέναντί σου, σε εκθέτει σχεδόν ανεπανόρθωτα. …Εποχή ελευθερίας και το χάι καμάκι άτριχων ανδρών που ο ιδρώτας τους χαλάει το βάψιμο, σε κρίση. Τελευταία εικόνα η γκόμενα να σπρώχνει με τη γλώσσα της το λεμόνι στο εσωτερικό της Carib.
-Αν αυτό δεν είναι χέρι Έλληνα πολιτικού τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι; -Γεωργία Βασιλειάδου "... χέρι έβαλε χέρι στο δαχτυλίδι σας και το έβαλε σε χέρι που του βάζει χέρι..." -"Βέρα στο δεξί".
Φήμες θέλουν τους Αμερικάνους να ετοιμάζονται για την νέα τους επιχείρηση, αυτή τη φορά στο Ιράν. Δεν θα κάνουν το λάθος να το ανακοινώσουν, όπως στην περίπτωση του Ιράκ. Θα αιφνιδιάσουν! Καμουφλάρονται τα αγρίμια! Ά την πονηρηηηηή!!
8.7.08
1. Η νύχτα έπεσε πρώτα πάνω στο πρόσωπό της. Έπειτα απλώθηκε στην πράσινη γαλήνη των δέντρων και τράβηξε για τον ουρανό. Όμως η νύχτα του καλοκαιριού και η νύχτα μιας γυναίκας που αγαπά τη νύχτα, δεν έχουν καμιά σχέση με τη νύχτα των άλλων ανθρώπων. Το δέρμα της φωτίστηκε από κάτασπρα φεγγάρια. Κάτω οι φλέβες της διακλαδώνονταν γεμάτες δικό της μα και αλλότριο αίμα. «Μπορείς να πιείς –μου λέει- το βλέπω οτί διψάς. Όμως μετά πρέπει να φύγεις». «Τί σημασία έχει ποιος θα φύγει; -της κάνω- Εξάλλου εγώ διψάω αιώνια». -«Κι εγώ μέσα σ’ όλους αυτούς τους αιώνες, έχω να ποτίσω τόσες δίψες. Σκέψου με λιγάκι». Έσκυψα και ήπια. Το ξερα πως αυτή η γυναίκα είχε να μου προσφέρει μια μεγάλη πληγή που πολύ θα μου χρησίμευε αργότερα. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη έλξη από τον κίνδυνο, ούτε πιο εξαίσιος διάβολος από μια γυναίκα που είναι όμορφη και το ξέρει...
2 (Συζητώντας για ποίηση)… Ώστε είναι από τους αγαπημένους σου ποιητές ο Χ. έ; Τον γνώριζα προσωπικά ξέρεις, αν και πολλά χρόνια μικρότερός του. Μού λεγε συχνά αστειευόμενος: «Όταν θα πιάσω την καλή, θα αναγνωριστώ». Κάποτε τον ρώτησα: «Γιατί ρε, τί θα κάνεις; Θα πληρώνεις τα ’’μέσα’’ για να σ’ έχουν πρώτη μούρη»; «Όχι ρε –απάντησε-. Θα κάνω κάτι πιο πρακτικό. Θα γράφω τα ποιήματά μου σε χαρτονομίσματα και θα τα μοιράζω δεξιά αριστερά». Έπειτα έστρεψε το βλέμμα προς τους περαστικούς και άρχισε να γελάει δυνατά. Τελικά όντως έπιασε την καλή. Παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα μια πλούσια, κόρη εργοστασιάρχη, από τη Θεσσαλονίκη. Το μόνο όμως που έκανε, ήταν να ρίχνει χαρτονομίσματα στα μεταλλικά κουτιά των τυφλών. Εκείνοι μή ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο του κέρματος, δεν καταλάβαιναν κι έτσι ποτέ δεν τού γνεφαν ως ανταπόδοση. Κι ήταν αυτή η μόνη ανταμοιβή του. Βλέπεις ήτανε λάτρης του Θεού
μόνο που αυτός είχε και ενοχές.
*Kαι τα δύο κείμενα από τα "Απομνημονεύματα του Fred." Αισίως δύο χρόνια πίσω - από μια άλλη διαδικτυακή εποχή. Καμιά φορά ποστάρω κάτι γιατί έτσι, θέλω να ποστάρω (μή χρησιμοποιήσω την ηλίθια λέξη "ανάγκη".) Και λίγο σαν να μου τη σπάει που επιλέγω μέσα από ένα δικό μου, ψωνισμένο "Βest of". Κατά τα άλλα η φράση "στ' αρχίδια μου" που ακολουθεί, μου βγαίνει απροσποίητα και δεν ξέρω άν πρόκειται για δείγμα μιάς κάποιας σιγουριάς ή γουρουνό-συστηματοποίησης.
. . "Καραμανλής" ... μόλις έμαθε ότι ο Λιάπης έχει σουρτα-φέρτα με τον Χριστοφοράκο ... . . . . . "Καραμανλής" πάλι! ... αφού έμαθε τα του Λιάπη ετοιμάζεται να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο ... . . . . . "Λιάπης" ... σιγά μην με ανακαλύψει ο Κώστας εδώ!... . . . . "Λιάπης - Χριστοφοράκος" ... φωτογραφία απο το αεροπλάνο που συν ταξίδεψαν για να παρακολουθήσουν την Εθνική στη Γερμανία ... Αν προσέξετε καλά θα δείτε οτι ο Λιάπης κρατά ξεχωριστό εισιτήριο . . Σατιρικό κείμενο. Πρόσωπα,ονόματα και γεγονότα είναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την τρέχουσα επικαιρότητα.
2.7.08
Παραφράζοντας ως συνήθως ... " Όσα κέρδισα απο εσένα, στους γιατρούς και στην ταβέρνα! " Πάντως αυτός ο γιατρός δεν μου καλοκάθεται, τον ξέρει κανείς σας;
1.7.08
δ’ Το σημείο στίξης φίλοι μου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ποίηση κι όμως συνήθως παραλείπεται, είναι ασφαλώς, το ερωτηματικό. Οι γράφοντες κατά το μεγαλύτερο ποσοστό ρωτούν και αναρωτιούνται παρά κραυγάζουν βεβαιότητες – όσο κι αν φαίνεται πως το δεύτερο πράττουν. Διότι για να βρεις την πολιτεία της απάντησης, θα πρέπει πρώτα να τοποθετήσεις σωστά τις πινακίδες στην οδό της ερώτησης. Αλλά ας μην εμβαθύνω παραπάνω με τα ποιητικά. Λέω όσα λέω με αφορμή τη γνωστή, κακοφορμισμένη απορία ως προς το κατά πόσον υπάρχει ποίηση σε στίχους τραγουδιών. Δικά του του καθ’ ενός τα κριτήρια. Εγώ απλά θα παίξω αυτό που ακολουθεί. Το γούσταρα εξ απ’ ανέκαθεν γιατί μας έδινε τα ερωτηματικά στο πιάτο κάνοντας την απάντηση αυτονόητη. Κάνοντας παράλληλα τις πένες πολλών ποιητών να πνίγονται σε μια κουταλιά φεγγάρι…
*Κείμενο: Από το χαμένο στα συρτάρια με τις κάλτσες "Action Eστί"
