Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...

Είχα κάποτε μια φίλη (κατά κοινή μας δήλωση) , την Ατινερκ.
Δεν ξέρω αν η λέξη μαγνητισμός ορίζει συναίσθημα αλλά μιας και ούτε εγώ μπορώ να προσδιορίσω τι έχω νιώσει ας το αφήσουμε εκεί. Αν δεν ακούγεται εγωιστικό η έλξη ήταν αμοιβαία (αν δεν ήταν ας με συγχωρέσει).
Το timing πάντα κακό.
Τα κενά τεράστια.
Η μέρα με την νύχτα δηλαδή, αλλά αυτό το κάτι με έκανε να συγχωρώ (αυτήν και εμένα) και να ελπίζω. Στον ίδιο δρόμο βάδιζε και αυτή. Ίσως με συγχωρούσε (τον εαυτό της πάντως σίγουρα) και είχε ελπίδες, σε μια σίγουρα πιο δύσκολη ζωή από την δική μου την οποία μόνη της δημιούργησε αλλά ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να της το πω άρα και δεν έχω το δικαίωμα να το αναλύσω εδώ.
Τα δικαιώματα δεν δόθηκαν ποτέ και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Σήμερα 26 του Οκτώβρη, το έτος 2008 με πήρε τηλέφωνο, να μου ευχηθεί για την γιορτή μου, από καιρό είχα σκεφθεί να της το κλείσω (στα μούτρα) αλλά λόγο της ημέρας λύγισα, απλά δεν απάντησα. Είχα έτοιμο ένα μήνυμα μέρες τώρα …
« Αν μου τηλεφωνείς να μου ευχηθείς για την γιορτή μου σε ευχαριστώ, θα προτιμούσα βέβαια να με θυμόσουν συχνότερα, από το να είσαι μια απλή γνωστή μου προτιμώ να είσαι ξένη γιατί από το να είμαι ακόμη μια υποχρέωση σου κάθε χρόνο τέτοια μέρα προτιμώ να είμαι ένας ακόμη μαλάκας που απλά δεν σε γάμησα.»
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων όπως αυτές που δημιουργήθηκαν με την προηγούμενη δημοσίευση μου, ενημερώνω ότι αυτή η δημοσίευση γίνεται με μοναδικό σκοπό να το διαβάσει η προαναφερόμενη, να καταλάβει ότι μιλάει γι αυτήν και να μην μπει στον κόπο να μου τηλεφωνήσει στις 26 του Οκτώβρη.
Και να γλιτώσω και εγώ την χρέωση δύο απλών μηνυμάτων με Φ.Π.Α.